Το κύριο χαρακτηριστικό στην ελληνική κοινωνία σήμερα είναι η αυξανόμενη δυσφορία για όσα βιώνουμε. Κάθε έκφραση της καθημερινότητάς μας ενισχύει την άποψη «δεν είναι ζωή αυτή που ζούμε». Ελλιπής η Δημοκρατία που τάζει το σύστημα, ανεπαρκής η Δικαιοσύνη, κουτσουρεμένη η Ελευθερία, απούσα η Αξιοπρέπεια.
Έτσι, προβάλλει επιτακτικά η απαίτηση για ανατροπή της ζωής που μας επιφυλάσσουν. Απέναντί μας, η κυβέρνηση, κοινωνικά ανάλγητη, καλύπτει τη διαφθορά, υποθάλπει κάθε υπονόμευση του κράτους δικαίου, υπηρετεί, με ταξική συνέπεια, την πολιτική υπέρ των λίγων, σε βάρος του λαού μας, των πολλών. Ωριμάζει σε ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις η αναγκαιότητα να φύγει.
Ωστόσο, σήμερα αμφισβητείται στο σύνολό του το πολιτικό σύστημα και οι θεσμοί του. Οι πολίτες δεν εμπιστεύονται τα πολιτικά κόμματα. Με την κυβερνητική συντηρητική πολιτική που σωστά αμφισβητείται, η έλλειψη εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα στρέφεται και προς την Αριστερά. Η Αριστερά και η πολιτική της δε φαίνεται να εμπνέει σήμερα ως η δύναμη ανάχωμα στη νεοφιλελεύθερη επέλαση, ως η πολιτική δύναμη που μπορεί να οδηγήσει σε μια νέα Ελλάδα. Οι πολίτες δεν εμπιστεύονται τα συνδικάτα. Ωστόσο, με τα συνδικάτα και τις γραφειοκρατικές τους ηγεσίες, που σωστά αμφισβητούνται, η έλλειψη εμπιστοσύνης συμπαρασύρει στο σύνολό της τη συλλογική δράση. Αμφισβητείται ο σεβασμός στο λαϊκό κίνημα, η εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του και η ικανότητα του λαού μας να επιβάλλει άλλη πολιτική πορεία στον τόπο.
Αυτή η «άχρωμη» και «άοσμη» δυσαρέσκεια κατά πάντων, η αμφισβήτηση κάθε πολιτικής πρότασης, κάθε συλλογικής δράσης, όλων των κομμάτων, χωρίς ταξικό κριτήριο και προσανατολισμό, χωρίς διάκριση της πολιτικής υπέρ των ελίτ που γεννά και επιδεινώνει τα προβλήματα για την πλειοψηφία του λαού μας, από την αντίθετη πολιτική υπέρ των πολλών που ανοίγει δρόμους για τη λύση σε προοδευτική, δημοκρατική, φιλολαϊκή κατεύθυνση, είναι πολιτική στάση που ενισχύεται από το σύστημα. Στον βαθμό που δεν μπορεί να έχει μαζί του την πλειοψηφία του λαού μας, προτιμά την αδρανοποίησή του και την προωθεί με ένα απίστευτα ισχυρό, πολύπλευρο ιδεολογικό- πολιτικό- οικονομικό σύστημα. Έτσι προκύπτει η αυξανόμενη αποχή στις εκλογές, η υπεροχή του «κανένα» στις δημοσκοπήσεις, ο «κοινωνικός λήθαργος» για όσα συμβαίνουν γύρω μας και «δεν κουνιέται φύλλο», η ενίσχυση της ακροδεξιάς και των ακροδεξιών απόψεων, ο ωχαδελφισμός και το «ατομικό» βόλεμα, όλο το πλέγμα ενίσχυσης επιφανειακά «α-πολιτικών», μα στην ουσία τους «απόλυτα και βαθύτατα πολιτικών» θέσεων απομάκρυνσης «από τη συμμετοχή στα κοινά».
Βαθύτερος και ομολογημένος στόχος του αντιπάλου, για να μην ξεχνάμε, δεν είναι απλά η ήττα της Αριστεράς, της δημοκρατικής-προοδευτικής παράταξης, αλλά να μην ξαναβρεθεί σε θέσεις κυβερνητικής ευθύνης. Γι’ αυτό συνεχίζεται μανιασμένη, με κάθε αφορμή, κάθε μέσον και δυστυχώς πολλές φορές αναπάντητη, η επίθεση, συκοφάντηση, κατηγορία σε ό,τι έγινε στην Ελλάδα την περίοδο της «πρώτης φοράς» 2015-2019.
Η αλήθεια είναι ότι σήμερα, η Αριστερά, η προοδευτική-δημοκρατική παράταξη, δε φαίνεται δύναμη ικανή να αποκρούσει την επίθεση που δεχόμαστε. Χωρίς να αποτελούν δικαιολογία όσα βιώσαμε τα τελευταία χρόνια, είναι γεγονός ότι δεν είναι ελκυστική η εικόνα της «πρώτης γραμμής». Πέρα από αυτά που σκόπιμα φωτίζουν οι προβολείς της πληρωμένης - στρατευμένης δημοσιότητας, υπήρξε και εξακολουθεί να υπάρχει μια αντιπαράθεση με έντονη τοξικότητα και προσωπικές στρατηγικές που επισκίαζε και επισκιάζει κάθε πολιτικό διάλογο. Σε συνθήκες υποχώρησης του κινήματος, όπως αυτές που βιώνουμε, είναι λογικό να κυριαρχούν και να υπερτονίζονται οι νησίδες απογοήτευσης που βγαίνουν στην επιφάνεια, οι εικόνες αποστράτευσης των χιλιάδων αγωνιστών της Αριστεράς που, για να δώσουμε τον λόγο στον ποιητή, «... προσμένουνε την ώρα...».
Χρέος η οικοδόμηση ενός ισχυρού ιδεολογικού μετώπου
Απέναντι στην ολόπλευρη συντηρητική επίθεση, για τους αριστερούς και ευρύτερα τους δημοκράτες και προοδευτικούς πολίτες, είναι χρέος η οικοδόμηση ενός ισχυρού κοινωνικού, πολιτικού, πολιτιστικού, ιδεολογικού μετώπου, ικανού να αντιμετωπίσει τη νεοσυντηρητική λαίλαπα, να αναβαπτίσει στις σημερινές συνθήκες τις πανανθρώπινες αξίες και το όραμα της Αριστεράς για τη χώρα, να συσπειρώσει και να επανεντάξει στη μάχη τις χιλιάδες των αγωνιστών.
Αυτή είναι η υποχρέωση-καθήκον της πρώτης γραμμής. Να δημιουργήσουμε ένα μαζικό ρεύμα αμφισβήτησης της υπάρχουσας κατάστασης, που με τη δύναμή του θα αναδεικνύει ελπιδοφόρα και εφικτή την προσπάθεια για μια νέα Ελλάδα, σε έναν άλλο κόσμο. Αυτό το κίνημα θα διαλύσει τις διχαστικές πρακτικές, θα παραμερίσει κάθε προσωπικό-μικροκομματικό ανταγωνισμό, θα επιβάλλει την ενότητα των δημοκρατικών-προοδευτικών δυνάμεων, που είναι η επιθυμία των προοδευτικών και δημοκρατών συμπολιτών μας. Ας αφήσουμε πίσω πρακτικές και μεθοδεύσεις που δεν έχουν καμιά σχέση ούτε με το ήθος ούτε με την ηθική της Αριστεράς. Σε τούτη την πορεία, πολλά έχουμε να κάνουμε: Να αναπτύξουμε στο δυσμενές διεθνές περιβάλλον το κίνημα για την ειρήνη, να αλλάξουμε τους συσχετισμούς στο συνδικαλιστικό κίνημα, να κερδίσουμε την πλειοψηφία στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, να βοηθήσουμε την πολιτιστική δημιουργία, να ενισχύσουμε το ιδεολογικό μέτωπο, να αποκαταστήσουμε την ηγεμονική παρέμβαση της Αριστεράς στην κοινωνία.
Δεν είναι ζωή αυτή που ζούμε. Εμπρός λοιπόν. Να την αλλάξουμε!
Να ανατρέψουμε τη ζωή που μας επιφυλάσσουν!
* Ο Νίκος Ε. Ηγουμενίδης είναι γιατρός, επεμβατικός καρδιολόγος, πρώην βουλευτής Ηρακλείου ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.
