Στην περιοχή του Οροπεδίου Ομαλού Βιάννου πραγματοποιήθηκε την περασμένη Κυριακή η πεζοπορία του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου.
Οι συμμετέχοντες είχαν να πουν τα καλύτερα για την αξέχαστη αυτή εμπειρία. Όπως σημειώνουν μάλιστα οι διοργανωτές:
"Ευλογημένοι αισθάνθηκαν οι 19 πεζοπόροι του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου την Κυριακή 17 Δεκεμβρίου 2023 στην εξόρμηση του Συλλόγου στην περιοχή του οροπεδίου Ομαλού Βιάννου. Κι ο λόγος ήταν πάλι ο καιρός, που αναμενόταν βροχερός, αλλά ήταν τελικά τόσο όσο για να απολαύσουμε εξαίρετες εικόνες σε μια ιδιαίτερη φύση. Κι ας εξηγηθούμε:
Πρωί –πρωί ξεκινάμε από Άγιο Νικόλαο με mini bus. Ίσα- ίσα που χωράμε. Ακύρωση καμία, αν κι έβρεχε όλη νύχτα και οι προβλέψεις ακουγόταν δυσοίωνες.
Μετά από 1,5 ώρα οδήγησης στον νότιο οδικό άξονα και στη συνέχεια σε στενό επαρχιακό δρόμο, φτάνουμε στο σημείο εκκίνησης τον αρχαιολογικό χώρο του ιερού του Ερμή και της Αφροδίτης σφηνωμένο στις πλαγιές της νότιας Δίκτης στα 1.100 περίπου μέτρα υψόμετρο.
Μια καινούρια πόρτα με λουκέτο έχει προστεθεί από την τελευταία φορά, όμως ένα μικρό άνοιγμα δίπλα στη θύρα επιτρέπει την είσοδο στους περίεργους της ομάδας. Υπάρχουν μαρτυρίες συνεχούς άσκησης λατρείας εδώ από τα υστερομινωικά ως τα παλαιοχριστιανικά χρόνια.
Και δεν είναι τυχαίο, καθώς πηγή νερού αναβλύζει ως σήμερα μέσα απ’ την ‘καρδιά’ του ιερού χώρου. Οι παλιοί άνθρωποι ανά τους αιώνες εκτιμούσαν πάντα το νερό ως ευλογία Θεού. Μόνο σήμερα το σπαταλάμε άσκοπα!
Γρήγορα αναγκαζόμαστε να φύγουμε, καθώς οι βιαστικοί φωνάζουν να συντομεύουμε. Χωνόμαστε λοιπόν μέσα στο πευκόδασος, που μας περιβάλλει. Η πορεία μέσα στο δάσος σε συνδυασμό με την απρόσμενη ηλιοφάνεια και τον γαλανό ουρανό, είναι μια οπτασία κι οι μυρωδιές, που αναδίδουν τα δέντρα, αναζωογονητικές.
Με συνδυασμό χωματόδρομου, μονοπατιών κι ελεύθερης ανάβασης φτάνουμε στο περίφημο οροπέδιο, γνωστό και ως ‘Μικρός Ομαλός’, για να διακρίνεται από το άλλο της δυτικής Κρήτης.
Αρχικά περπατάμε ανάμεσα σε κατσοπρίνια, κρητικούς ασφενδάμους και μαύρους, φορτωμένους με βρύα αχλάδουλες (αγκούσακες), που μοιάζουν στοιχειωμένοι («Αν περάσεις από δω βράδυ, θα σκιαχτείς», λέει ο Μιχάλης δίπλα μου, «Δεν περνά κανείς βράδυ από δω, μη σκας», τον καθησυχάζω). Δεξιά μας υψώνονται καθηλωτικές οι πλαγιές της Δίκτης, από δω ανεβαίνουμε εξάλλου, το καλοκαίρι, για να πάμε στον εσπερινό στον Αφέντη, της δεύτερης ψηλότερης κορφής.
Όσο προχωράμε βλέπουμε ίσια μπροστά βαριά σύννεφα να πλησιάζουν. Είναι δεδομένο πια ότι θα βραχούμε. Δεν μας νοιάζει, είμαστε προετοιμασμένοι. Ο βροχερός καιρός μάς προσφέρει ένα αναπάντεχο δώρο: ένα θεόρατο λαμπερό ουράνιο τόξο με όλη την καμπύλη του, σαν μια χρωματιστή αστροπύλη, που σου δίνει την εντύπωση ότι σε λίγο θα περάσεις ..σε άλλη διάσταση.
Φτάνουμε στο δεύτερο μισό του οροπεδίου ταυτόχρονα με τις πρώτες ριπές νερού εναλλασσόμενου με δυνατό κρύο αέρα. Το τοπίο είναι εξωπραγματικό. Είναι εδώ το μέρος, όπου την άνοιξη, όταν λιώνουν τα χιόνια, μαζεύεται το νερό και φτιάχνει μια λίμνη με πλήθος μικροσκοπικά λουλουδάκια τριγύρω.
Τώρα μοιάζει με μια μεγάλη έρημη κοιλάδα χωρίς βλάστηση μόνο με κάποιες συστάδες ξεραμένων κόκκινων βούρλων πάνω στην κιτρινωπή ξεραμένη λάσπη. Κάπου εδώ διακρίνουμε το εκκλησάκι του Αγίου Πνεύματος με την πετρόκτιστη πηγή του στην δυτική άκρη. Βαδίζουμε γρήγορα προς εκεί, καθώς σφυροκοπά ο αέρας και ξυρίζει η βροχή. Ευτυχώς είναι ανοικτό και γίνεται το καταφύγιο μας για λίγη ώρα, για να ανοίξουμε ένα ταπεράκι με καλούδια και να πιούμε μια ρακή, ώσπου να περάσει η μπόρα.
Η μπόρα ούτε περνά, αλλά ούτε και δυναμώνει, βάζουμε τις νιτσεράδες μας και βγαίνουμε έξω, καθώς ο ναός μπροστά στην είσοδό του κόβει κάπως τον αέρα.
Εδώ θα πάρουμε την ομαδική μας φωτογραφία. Κι έπειτα θα αρχίσουμε πάλι την πορεία μέσα στη βροχή, που μας χαρίζει απίστευτες στιγμές, καθώς λαμπυρίζουν κάτω απ’ τα πόδια μας η βρεγμένη γη, οι ξεραμένες αγκάθες και τα πεσμένα κίτρινα και κόκκινα φύλλα των ασφενδάμων.
Μανιτάρια ξετρυπώνουν εδώ κι εκεί, ενώ μυρμήγκια καθαρίζουν τις πιο ψηλές –σαν πυραμίδες- μυρμηγκοφωλιές, που έχω δει. Σταματά κι η βροχή, βγαίνει πάλι ο ήλιος κι εμείς παίρνουμε το κατηφορικό μονοπάτι ανάμεσα στα πολύχρωμα φθινοπωρινά δέντρα για την επιστροφή.
Μια μικρή στάση για να θαυμάσουμε τη θέα στο μέρος, που είναι γνωστό ως "Κούτελο του Παραδείσου" επιβάλλεται. Τα νότια παράλια της Κρήτης και τα μαρτυρικά χωριά της περιοχής της Βιάννου, που κάηκαν ολοσχερώς και σημαδεύτηκαν απ’ την εκτέλεση όλων σχεδόν των αντρών της περιοχής από του Γερμανούς κατά τη διάρκεια της Κατοχής ως αντίποινα για τη θανάτωση Γερμανών στρατιωτών από αντάρτες, ανοίγονται μπροστά μας: η εγκαταλελειμμένη Άνω Σύμη, ο Πεύκος, ο Αμιράς, η Βιάννος, η Άρβη.
Συνεχίζουμε ακολουθώντας ευδιάκριτο μονοπάτι, μέσα στο δάσος, που μας οδηγεί στην Κάτω Σύμη. Εδώ θα σταθούμε για φαγητό σε μια από τις πολλές ταβέρνες με το ωραία παραδοσιακά εδέσματα κάτω απ’ τα δέντρα και δίπλα στις πηγές.
Άλλη μια απίστευτης ομορφιάς πεζοπορία τελειώνει εδώ. Ευχαριστούμε την αρχηγό μας, Σοφία Σιδηροπούλου για την άψογη καθοδήγηση, σε μια χορταστική πορεία 16 περίπου χιλιομέτρων σε 5 ώρες. Καλές γιορτές σε όλους μας"
