Να΄ναι καλά τα Αμερικανάκια που λάνσαραν το ιντερνετικό τρένο με την ονομασία ¨Θροουμπακ θερσντεις¨, δηλαδή οι άνθρωποι κάνουν αναρτήσεις κάθε Πέμπτη, με βάση μια εικόνα,μια κουβέντα, μια προσωπικότητα από τα παλιά, για να θυμούνται οι ίδιοι και να μαθαίνουν οι νεότεροι.
Σ αυτή την ιδέα βρήκα συγκινητικό και άκρως ερεθιστικό να τραγουδάει ο θρύλος της ροκ Έρικ Μπάρτον,την περασμένη βδομάδα,μπροστά σε 4.500 θεατές στο Ηρώδειο κάτω από την Ακρόπολη.
Ο Έρικ, ένας ασπρομάλλης, σχεδόν 80αρης καλλιτέχνης καθοδηγούσε με μελετημένη ακρίβεια, τα έξι μέλη των σημερινών Άνιμαλς, που δεν έχουν καμία σχέση με την παλιά μπάντα, αλλά αποδίδουν με περισσότερη ζέση και ρυθμό τραγούδια, που αναστήθηκαν στη δεκαετία του ΄60
Θυμάμαι ότι σ ένα πάρτι της εποχής, όταν χαμήλωναν τα φώτα στο σαλόνι του Χάρη κι εμείς ακούγαμε την εισαγωγή του ¨Δε χαουζ οφ δε ραισιγκ σαν¨, τρέχαμε αμέσως να καπαρώσουμε τις ντάμες για μπλουζ, αφού γνωρίζαμε ότι το τραγούδι όχι μόνο ήταν θεσπέσιο,αλλά διαρκούσε 11 λεπτά.. Ποιος στη χάρη του, επομένως.
Γράφει ο Νίκος Βολωνάκης (από το Ηρώδειο)
Τώρα αυτός ο τραγουδιστής-είδωλο ήταν μπροστά μας, με ελαφρά πηδηματάκια, με την γνωστή βαρειά βραχνή φωνή, με τους έξτρα λαρυγγισμούς, με τις άναρθρες κραυγές, με την Ελληνίδα (από τη Μάνη) γυναίκα του, με τις ιδιαιτερότητες ενός ασθματικού που ερμηνεύει τραγούδια επί δυο ώρες συνεχώς πάνω στη σκηνή, στην αποχαιρετιστήρια συναυλία -για την Ελλάδα-,που έδωσε χωρίς τυμπανοκρουσίες -κι όμως ήταν ¨σολντ αουτ¨…
Αυτός ο μαυροφορεμένος γέροντας ξέρει ακόμα να ζεσταίνει το κοινό του, όχι μόνο εξαιτίας της κλάσης του και της σεβάσμιος συμπεριφοράς σ ένα πλήθος που οι περισσότεροι είχαν να προτείνουν διαδρομή ζωής πάνω από επτά δεκαετίες και ήταν φανερό ότι επιζητούσαν μια σφραγίδα στο διαβατήριο που θα τους επιτρέπει ν αναπολήσουν γεγονότα και μουσικές του παρελθόντος.
Έτσι ήταν τελικά και όταν γύρισε το ρεπερτόριο στο πασίγνωστο ¨Οταν ήμουν νεος¨ και στο¨Αυτη είναι η ζωή μου ¨, κάτι που αποτελεί και τίτλο της τουρνέ του Έρικ Μπάρτον που θα λήξει στο κινηματοθέατρο Ολυμπία στο Παρίσι.
Ο παππούς Μπάρτον δεν έχει χάσει από τη σπιρτάδα του,από την άμεση ανταπόκριση σε συνθήματα και σε αποφωνήσεις, σχολιάζοντας έντεχνα πρωθυπουργούς που είναι ικανοί να καθαρίζουν τουαλέτες και να υπερασπίζεται ανθρώπους που έχουν ανάγκη την αλληλεγγύη μας. Γιατί ο Μπάρτον δεν ξεχνά ο,τι πέρασε στην δαιμονική του ζωή, που τα είχε όλα: Πολέμους, επαναστάσεις, χαμένες ευκαιρίες, μεγάλες δόξες, τεράστιες επιτυχίες κλπ.
Κατάμεστο το Ηρώδειο από παππούδες, αλλά και πολλούς νέους, που αγαπούν τον Έρικ
Μπράβο Έρικ, μας ταξίδεψες στο ..ανθηρό παρελθόν, μας εμπιστεύθηκες τις αδυναμίες σου, μας συγκίνήσες (μέχρι δακρύων), μας άνοιξες κλεισμένες χαραμάδες-έστω για δυο ώρες. Χειροκρότημα.
(Μόνο οι τρεις νεαροί Νορβηγοί που κάθονταν δίπλα μου δεν είχαν τέτοια βιώματα κι έτσι στο τέλος ψιθύριζαν έκθαμβοι “This Arena is wonderful…”)
