Στο Δίστομο, το πανέμορφο χωριό της Βοιωτίας, στις 10 Ιουνίου 1944, η ναζιστική Γερμανία σφαγίασε, κυριολεκτικά, 228 άμαχους πολίτες, 117 γυναίκες και 111 άντρες, ανάμεσά τους 53 παιδιά κάτω των 16 χρόνων. Η περιγραφή του εκπροσώπου του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού είναι συγκλονιστική κι αποτελεί ένα, ακόμη, αδιάψευστο τεκμήριο της ναζιστικής βαρβαρότητας.
Η Σφαγή του Διστόμου αποτελεί ένα από τα ειδεχθέστερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στην κατεχόμενη Ευρώπη, για το οποίο η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, εκμεταλλευόμενη και τη ανεκτική στάση των Ελληνικών Κυβερνήσεων, ουδέποτε ανέλαβε την ιστορική της ευθύνη, ουδέποτε εξέφρασε την έμπρακτη μεταμέλειά της. Το αντίθετο, στο πλαίσιο της προσπάθειας παραχάραξης της Ιστορίας και προκειμένου να αποφύγει την απόδοση των Γερμανικών Αποζημιώσεων, το 1995 η Γερμανική Κυβέρνηση χαρακτήρισε το φοβερό αυτό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας ως «αναπότρεπτες απώλειες στο πλαίσιο πολεμικών επιχειρήσεων»! Και, έκτοτε, η Ο.Δ. της Γερμανίας έχει χρησιμοποιήσει όλη της την ισχύ και κάθε λογής νομικά και πολιτικά τεχνάσματα για να εμποδίσει την εκτέλεση της υπ’ αριθμ. 11/2000 αμετάκλητης απόφασης της Ολομελείας του Αρείου Πάγου, που δικαιώνει τα θύματα του Διστόμου.
Κι όμως, αυτή η αποφράδα, λόγω της Σφαγής, αλλά και εμβληματική, λόγω του αγώνα των Διστομιτών για δικαίωση, ημέρα της 78ης επετείου της Σφαγής του Διστόμου επελέγη για την επίσκεψη στην Ελλάδα του Καγκελαρίου της Ο.Δ. της Γερμανίας κ. Όλαφ Σολτς, την πρώτη με τη νέα του ιδιότητα. Δεν γνωρίζουμε αν ήταν «τυχαία» η επιλογή αυτή, αλλά επισημαίνουμε ότι και η προκάτοχος τουκ. Σολτς, κυρία Άνγκελα Μέρκελ, πραγματοποίησε την τελευταία επίσημη επίσκεψή της στην Αθήνα στις 28 Οκτωβρίου 2021, ανήμερα της επετείου του ΟΧΙ στον Άξονα. Επισκέπτεται, μάλιστα, ο Γερμανός Καγκελάριος τη μαρτυρική Θεσσαλονίκη, την πόλη του Ολοκαυτώματος των Εβραίων συμπολιτών μας, τη Θεσσαλονίκη του Χορτιάτη και του Παύλου Μελά, την πόλη που ο λαός της, όπως κι ολόκληρος ο ελληνικός λαός, υπέστη τα πάνδεινα από την πείνα, τις ασθένειες, τα βασανιστήρια, τις μαζικές εκτελέσεις, την γενικευμένη τρομοκρατία και την ασύμμετρη βία του Γ’ Ράιχ.
Δίνεται, λοιπόν, μία σπάνια ευκαιρία στον Έλληνα Πρωθυπουργό κ. Κυριάκο Μητσοτάκη να ρωτήσει τον Γερμανό Καγκελάριο: Κύριε Σολτς, γνωρίζετε το Δίστομο; Γνωρίζετε τον Χορτιάτη; Γνωρίζετε τα Καλάβρυτα, τη Βιάννο, το Κομμένο, τους Πύργους και το Μεσόβουνο, τη Μουσιωτίτσα, τα Κερδύλλια, την Κάνδανο, τα Ανώγεια, την Υπάτη, το Χαϊδάρι, την Καισαριανή; Γνωρίζετε το λιμό της Κατοχής, το κατοχικό δάνειο, την αρπαγή των πολιτιστικών μας θησαυρών, τη λεηλασία του εθνικού μας πλούτου, την συνολική καταστροφή της χώρας και όλα τα αποτρόπαια εγκλήματα που διέπραξε στην Ελλάδα η ναζιστική Γερμανία; Και, ο Έλληνας Πρωθυπουργός, να θέσει στον υψηλό προσκεκλημένο του το ζήτημα των γερμανικών οφειλών υπενθυμίζοντάς του την ρητή υποχρέωση της Ο.Δ. της Γερμανίας, καθολικού διαδόχου του Γ’ Ράιχ, να προσέλθει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για τις απαράγραπτες και θεμελιωμένες στο Δίκαιο και την Ιστορία οφειλές της προς την Ελλάδα, τιμώντας την υπογραφή της στη Συνθήκη του Λονδίνου του 1953.
Θα εκπλαγούμε ευχάριστα αν ο Γερμανός Καγκελάριος κομίζει κάποιο μήνυμα σχετικά με το μείζον ζήτημα των ανεκπλήρωτων υποχρεώσεων της Γερμανίας προς την Ελλάδα. Πιθανολογούμε ότι θα εξακολουθήσει την αδιάλλακτη και προσβλητική για την Αντίσταση και τη θυσία του Ελληνικού Λαού στάση των Γερμανικών Κυβερνήσεων, ιδίως την τελευταία περίοδο, ισχυριζόμενος απολύτως αβάσιμα και ατεκμηρίωτα ότι, τάχα, «το θέμα θεωρείται πολιτικά και νομικά λήξαν». Και θα συνεχίσει, μάλιστα, αντί της απόδοσης δικαιοσύνης να προωθεί πρωτοβουλίες ψευδεπίγραφης «συμφιλίωσης» (Ελληνογερμανική Συνέλευση, Ελληνογερμανικό Ταμείο για το Μέλλον, Ελληνογερμανικό Ίδρυμα Νεολαίας, προπαγανδιστικά προγράμματα για την Ιστορία της Κατοχής στα ελληνικά σχολεία και άλλες ενέργειες), που επιχειρούν την άμβλυνση της ιστορικής μνήμης, την αναθεώρηση της Ιστορίας και την υπονόμευση της διεκδίκησης των γερμανικών οφειλών.
Οφείλει, όμως, ο κ. Σολτς να γνωρίζει ότι οι ελληνικές αξιώσεις είναι άριστα τεκμηριωμένες, νομικώς ενεργές και δικαστικώς επιδιώξιμες, κάτι που άλλωστε έχει αποδεχθεί και η επιστημονική υπηρεσία της Γερμανικής Ομοσπονδιακής Βουλής σε δύο της πορίσματα (το 2014 και το 2019) και αποδεχόταν και η Γερμανική Κυβέρνηση έως το 2013!Και, επιπλέον, ας έχει υπόψη του ο Γερμανός Καγκελάριος ότι η μονομερής απόφαση της Γερμανικής Κυβέρνησης για τον επανεξοπλισμό της Ο.Δ. της Γερμανίας αυτοδικαίως επαναφέρει στο προσκήνιο τις εκκρεμότητες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, κυριότερη εκ των οποίων είναι η απόδοση των γερμανικών οφειλών.
Επαναλαμβάνουμε, για μία ακόμη φορά, ότι είμαστε σταθερά προσηλωμένοι στην ειρήνη και τη φιλία του Ελληνικού με τον Γερμανικό Λαό και όλους τους Λαούς. Η ειλικρινής, όμως, φιλία και συνεργασία των Λαών μπορεί να στηριχθεί μόνο στα στέρεα θεμέλια του αμοιβαίου σεβασμού, της αλληλεγγύης, της Αλήθειας (άρνησης της λήθης) και της Δικαιοσύνης!
Η Ελληνική Κυβέρνηση, χωρίς άλλη χρονοτριβή και αμφιθυμία, οφείλει να υλοποιήσει την εθνική γραμμή διεκδίκησης, σύμφωνα με την ομόφωνη απόφαση της Βουλής των Ελλήνων της 17ης Απριλίου 2019 και τις ρηματικές διακοινώσεις του Ιουνίου 2019 και του Ιανουαρίου 2020, θέτοντας στον Καγκελάριο της Γερμανίας ευθέως το ζήτημα των γερμανικών οφειλών.Και να προετοιμάσει μεθοδικά την Εθνική Στρατηγική Διεκδίκησης και την προσφυγή της Ελληνικής Δημοκρατίας στα Διεθνή Δικαιοδοτικά Όργανα.
Καταληκτικά: όσο δεν αποδίδεται Δικαιοσύνη για τα εγκλήματα πολέμου και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, όσο δεν τιμωρούνται οι θύτες και δεν αποζημιώνονται τα θύματα, διατρέχουμε τον κίνδυνο επανάληψης των εγκλημάτων αυτών. Η καταδίκη, δε, από τη Γερμανική Κυβέρνηση των εγκλημάτων πολέμου και των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας ηχεί ως υποκριτική όσο η Ο.Δ. της Γερμανίας δεν αναλαμβάνει την ιστορική της ευθύνη για τα ναζιστικά εγκλήματα στην Ελλάδα.
Ο αγώνας μας για Μνήμη και Δικαιοσύνη, που συσπειρώνει και πολλούς δημοκράτες και συλλογικότητες από τη Γερμανία, είναι αγώνας που αποτελεί γέφυρα Ειρήνης και πραγματικής φιλίας με τον Γερμανικό Λαό και κοινής πάλης, αντιφασιστικής και δημοκρατικής, όλων των Λαών. Αγώνας που καθίσταται ιδιαίτερα επίκαιρος σε μία περίοδο πολέμου και επανεμφάνισης ακροδεξιών, εθνικιστικών, φασιστικών και ναζιστικών μορφωμάτων στην Ευρώπη.
