Η γλυκιά παρουσία της Παναγιάς, με τη γαλήνια όψη της και το αινιγματικό της βλέμμα!
ΑΡΧΑΙΟΙ ΛΑΟΙ, ΑΡΧΑΙΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ
Όταν στην Αρχαία Ελλάδα μεσουρανούσε η λατρεία του Δία, στο Ιδαίον και στο Δικταίον Άντρον, αλλά και των υπόλοιπων Ολύμπιων θεών στην αρχαία Αττική, στους Δελφούς, στην αρχαία Δωδώνη και ως τη Σαμοθράκη, μια νέα θρησκεία εμφανίστηκε. Διαδόθηκε στο χώρο της γης των Φοινίκων, τη Συροπαλαιστίνη, με πρώτο πιστό τον Γεννήτορα των Εβραίων τον Αβραάμ!
Οι άλλες παλιές θρησκείες των κραταιών λαών της περιοχής της ανατολικής Μεσογείου ως και τη Μεσοποταμία, δηλαδή των Αιγύπτιων, των Χετταίων, των Φοινίκων των Ασσύριων, των Σουμέριων, των Βαβυλώνιων και των Περσών είχαν αρχίσει να φθίνουν όπως και οι πολιτισμοί τους .
ΟΙ ΧΩΡΕΣ ΤΩΝ ΕΠΙΓΟΝΩΝ ΤΟΥ ΜΕΓΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
Οι νέες στρατιωτικο-πολιτικές δυνάμεις που εμφανίστηκαν στις περιοχές τους, των Μακεδόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ανέτρεψαν τόσο τις παλαιές καταστάσεις εξουσίας, όσο και τους λαμπρούς πολιτισμούς τους, κατακτώντας τους λαούς και τις χώρες τους.
Οι διάδοχοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου, οι Επίγονοι όπως ονομάστηκαν, οι Σελευκίδες στη Συροπαλαιστίνη και τη Βαβυλωνία, οι Αντιγονιδείς στην Μικρά Ασία και οι Πτολεμαίοι στην Αίγυπτο, προσπάθησαν να μεταφέρουν την Αρχαιοελληνική θρησκεία και τον πολιτισμό των Μακεδόνων στους κατακτημένους αυτούς λαούς. Πράγματι, οι πολιτισμοί τους, μπολιάστηκαν με τα νεοφερμένα θρησκευτικά και πολιτισμικά ήθη των Μακεδόνων. Αυτές οι θρησκευτικο-πολιτισμικές συνθήκες διατηρήθηκαν ως και τα τέλη της 1ης π.Χ. χιλιετίας, όταν οι Ρωμαίοι, ο νέος κραταιός λαός της περιόδου αυτής, κυριάρχησε σε ολόκληρη τη Μεσόγειο. Όμως αυτοί οι λαοί, στο σύνολό τους, ήδη είχαν εμφανίσει μια αισθητή καταπόνηση και απογοήτευση, οντολογικής κυρίως φύσης, τόσο από τα καταπιεστικά πολιτικοστρατιωτικά συστήματα που τους εξουσίαζαν, όσο και από τα θρησκευτικο-κοινωνικά δόγματα στα οποία πίστευαν.
Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ
Τα δόγματα αυτά στήριζαν τα συστήματα εξουσίας των βασιλιάδων, των πολεμαρχών και των αυτοκρατόρων τους, ενώ εντωμεταξύ, ούτε υποστήριζαν, ούτε επεδείκνυαν πραγματικά ουσιαστική πρόνοια και για τους ίδιους τους λαούς τους. Έτσι λοιπόν τότε πια, είχαν ωριμάσει οι συνθήκες για να περάσουν οι λαοί σε νέα θρησκευτικά δόγματα που θα είχαν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός τους τον άνθρωπο.
Ένα σημαντικό στοιχείο επίσης ήταν το πώς θα δημιουργούνταν οι συνθήκες επικοινωνίας και αλληλεπίδρασής τους με την υπέρτατη δύναμη του σύμπαντός τους, το Θεό τους. Ήδη λοιπόν η Εβραϊκή θρησκεία, είχε προχωρήσει ένα βήμα μπροστά, αναγνωρίζοντας την ύπαρξη ενός και μόνο Θεού, ο οποίος και δια μέσου των χρησμένων ως αντιπροσώπων του, και πρώτο από αυτούς τον Αβραάμ, επικοινωνούσε με το ανθρώπινο γένος των πιστών του.
ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΣ ΚΑΙ Ο ΕΡΧΟΜΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΣΙΑ
Όμως ούτε και οι Εβραϊκές δοξασίες κατάφεραν να φέρουν κοντύτερα τους πιστούς με τη Θεϊκή ύπαρξη, αφού οι κοινωνίες όλο και περισσότερο βυθίζονταν στις αμαρτίες και τα αδικήματα .Τότε άρχισαν να εμφανίζονται οι Προφήτες οι οποίοι κυρίως διακήρυτταν ότι θα έπρεπε να υπάρχει μετάνοια από τα καθημερινά αμαρτήματα, και ότι ο Θεός θα έστελνε τον Μεσσία ως αντιπρόσωπό του εξ Ουρανού, με την εντολή να σώσει το ανθρώπινο γένος. Τόσο λοιπόν είχε προετοιμαστεί το κλίμα για την έλευση της νέας θρησκείας! Ο Ησαΐας, ο Ιερεμίας, ο Ηλίας, ο Ιεζεκιήλ και ο Δανιήλ, ήταν οι πρώτοι μεγάλοι από τους Προφήτες αυτούς. Και πράγματι, σε κάποιο χρόνο που μόνο οι τρείς Μάγοι εκ της Περσίας προέβλεψαν, σε εντελώς ανθρώπινες συνθήκες, στη Ρωμαϊκή Παλαιστίνη γεννιέται ο μικρός Χριστός, από μια νέα γυναίκα τη Μαρία, θυγατέρα μιας ενάρετης οικογένειας και σύντροφος του Ιωσήφ, ενός ταπεινού ξυλουργού .
ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΩΝ 2.2 ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΠΙΣΤΩΝ
Ο μικρός Χριστός θα γινόταν ο Θεόσταλτος ακούσιος εμπνευστής της πολυπληθέστερης ποτέ θρησκείας του πλανήτη μας, αριθμώντας πλέον σήμερα τουλάχιστον 2,2 δισεκατομμύρια πιστούς .Έκτοτε η νέα θρησκεία, ο Χριστιανισμός όπως ονομάστηκε αργότερα, άρχισε να εξαπλώνεται στην απέραντη Αυτοκρατορία των Ρωμαίων. Στην αρχή η διάδοσή της αντιμετώπισε τεράστιες δυσκολίες και διώξεις. Όμως τελικά το 313 μ.Χ. με το Διάταγμα των Μεδιολάνων περί ανεξιθρησκίας, ο τότε Ρωμαίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος, που είχε μυηθεί στη νέα θρησκεία από τη μητέρα του την Αγία Ελένη, και που αργότερα ονομάστηκε Μέγας, κατάφερε να την νομιμοποιήσει.
ΤΑ ΘΕΪΚΑ ΠΡΟΣΩΠΑ
Η νεαρή γυναίκα, η Μαρία, η μητέρα του Θεϊκού Χριστού, που ακολούθησε με απόλυτη αφοσίωση τον γιό της σ’ όλη του την διαδρομή της διδασκαλίας του, ως και την αυτοθυσία του, θα αναγορευτεί στο δεύτερο «τη τάξει» Θεϊκό πρόσωπο στη νέα θρησκεία και που αργότερα στην Ελληνική γλώσσα θα ονοματιστεί Παναγία.
Η Παναγία θα είναι σ’ όλη πλέον τη διαδρομή του Χριστιανισμού, η Μητέρα του κόσμου . Η αξιακή της θέση, ούτε επηρεάστηκε κι ούτε διαφοροποιήθηκε από τις έντονες διαμάχες μέσα στους κόλπους της νέας θρησκείας που έφτασαν και μέχρι και τα σχίσματα. Ούτε το σχίσμα Ορθόδοξων –Καθολικών, αλλά ούτε και η μεγάλη Μεταρρύθμιση μεταξύ Καθολικών –Προτεσταντών και Ευαγγελιστών διαφοροποίησε τη θέση της.
Η Παναγία πάντα παρέμενε και παραμένει, η Παναγία του κόσμου! Στην πορεία της νέας θρησκείας αναγνωρίστηκαν πολλοί ένθερμοι υποστηρικτές της, οι οποίοι μαρτύρησαν για το δόγμα τους και που αργότερα ονομάστηκαν Άγιοι και Αγίες, Όσιοι και Αγιομάρτυρες, και των οποίων σήμερα τιμάται και λατρεύεται η μνήμη τους.
Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
Στον Ελλαδικό χώρο, πάνω από όλα τα ιερά πρόσωπα της Ορθόδοξης εκκλησίας μας, λατρεύεται η χάρη της Παναγίας μας, από το Μοναστήρι της Παναγίας του Σουμελά, στην Μακεδονία , την Παναγία της Τήνου καταμεσής του Αιγαίου ως και την Παναγία της Εκατονταπυλιανής της Πάρου. Σε ολόκληρη την ελλαδική επικράτεια ως και τη Μεγαλόνησο, την Κύπρο μας, αν σε δύο χωριά δεν υπάρχει εκλησία ή εξωκλήσι της Παναγίας, στο τρίτο θα υπάρχει! Χιλιάδες εκκλησίες και πολλές χιλιάδες εξωκλήσια είναι αφιερωμένα στη Χάρη της. Ίσως είναι ο ψυχισμός των Ελλήνων που πάνω απ’ όλα δένει και ταυτίζεται με την αγάπη της Μάνας.
Η αυτοδιάθεσή της αυτή, ήταν και συνεχίζει να είναι και για τις νεώτερες Ελληνίδες η υπέρτατη αίσθηση αγάπης και αφοσίωσης προς τα παιδιά τους, που πολλές φορές ξεπερνά και αυτή την ίδια την ανθρώπινη οντότητα. Οι φράσεις, οι λέξεις, τα επιφωνήματα, τα ρητά και οι παροιμίες που υπάρχουν στην Ελληνική γλώσσα τόσο για τη μάνα όσο και για τη Παναγία, δύσκολα θα βρεθούν σε άλλες γλώσσες. Όσο δε αφορά την ονοματολογία της, την Παναγιά θα τη βρούμε με επίθετα κατά την παράσταση της εικόνας της, όπως: Γλυκοφιλούσα, Βρεφοκρατούσα, Γρηγορούσα, Μεγαλομάνα, Τριχερούσα, Ελεούσα, Γιάτρισσα, Ελεήτρα, Κερά, Φανερωμένη. Με τοπολογικούς προσδιορισούς, όπως: Μυρτιδιώτισσα, Χαρακιανή, Χρυσοσκαλίτισσα, Τροοδίτισσα, Σκουριώτισσα.
Ανάλογα με την τεχνοτροπία της εκκλησίας της θα την συναντήσουμε Πελεκητή, Κρεμαστή και Μαρμαριώτισσα, ενώ κατά τον μήνα που γιορτάζει, την συναντούμε ως Σοτομπριανή, Βρεχούσα, Βροντού, Αυγουστιανή,
– κατά τα θαύματά της, όπως: Αιματούσσα, Παρηγορήτρα, Μυροβλήτισσα.
Κατά τους υμνογράφους, όπως : Αμόλυντη, Υψηλοτέρα, Σκέπη, Κεχαριτωμένη και με πολλές-πολλές άλλες ονοματολογίες.
Ο λαός μας θέλει να την έχει πάντα κοντά του και γι’ αυτό της δίνει ονόματα που να ταιριάζουν στη κάθε έκφανση της καθημερινότητάς του.
Αυτή είναι η Παναγιά των Ελλήνων, με την τόσο μεγάλη αγκαλιά της, μα που είναι και τόσο πολύ λατρεμένη, που η χάρη της δεν χωράει ούτε σε «Εκατό τόσα ονόματα»!
