Η ΕΡΤ ξανασηκώνει το κεφάλι, ενώ τα ιδιωτικά πουλάνε ελπίδες

Και όμως, η δημόσια τηλεόραση μπορεί ν αναστηθεί. Όχι μόνο να σταθεί δίπλα στα ιδιωτικά κανάλια, που παρουσιάζουν -τα περισσότερα- μια εικόνα φθοράς, ναρκισσισμού και εγωπάθειας, αλλά να αποδείξουν επί του πρακτέου τι σημαίνει ψυχαγωγία και επιμόρφωση.

Τελευταίο παράδειγμα της άνθισης ελπίδων είναι οι πρόσφατες πρεμιέρες των νέων εκπομπών μυθοπλασίας.
Πρώτον, γιατί έχουν κάτι να πουν, δεύτερον γιατί αυτό το κάτι το λένε με σωστό
τρόπο -και όχι με τον γνωστό πρόχειρο, άνευρο και ασυνάρτητο των άλλων- και
τρίτον, έχουν πίσω τους έμπειρα και εκπαιδευμένα στελέχη.

Την περασμένη Πέμπτη η έναρξη της σειράς ¨ Η τούρτα της μαμάς¨ απέδειξε ότι είναι μια θαυμάσια παραγωγή για όλη την οικογένεια, με έξυπνους και κοφτούς διαλόγους, με θέματα καθημερινά- σπιτικά, με ρυθμούς που παρασέρνουν τον τηλεθεατή, με γενική εικόνα πολύ καλή που θυμίζει περισσότερο θεατρική επιθεώρηση, αλλά που περνάς την ώρα σου διασκεδαστικά και συναρπαστικά στον καναπέ του σπιτιού σου.

Και μόνο η ερμηνεία της Ρέπα έφτανε και περίσσευε…Προηγουμένως, είδαμε την αναδρομή στην εποχή του 70 τη νέα σειρά της Όλγας Μαλέα, με τιτλο ¨ Τα καλύτερα μας χρόνια¨. Μια έμπνευση δοσμένη περισσότερο κινηματογραφικά, πολύ βαριά για τις αντοχές μας, αλλά με θετικά επιμέρους στοιχεία, που μπορούν αργότερα να διορθωθούν…

Είναι σειρά που ανατρέχει σε στιγμές ευφρόσυνων αναμνήσεων, με πιο περισπούδαστο τρόπο, από όσο θα χρειαζόταν, κατά την γνώμη μου.

Τρίτη πρεμιέρα, η σειρά ¨Μαμά-δες¨ που επιχειρεί να πλησιάσει και να δώσει λύσεις σε μητέρες που βρίσκονται μπροστά στο …βουνό της μητρότητας.Ωραία ιδέα, με έξυπνες λύσεις, αν και παρατεντωμένα τα θέματα. Πάντως, ουσιαστική όσο και απαραίτητη η εκπομπή. Αυτά, μέσα σ ένα διήμερο του Οκτωβρίου, από τη δημόσια τηλεόραση.

Στην αλλά όχθη των ιδιωτικών καναλιών, μια από τα ίδια. Φιλόδοξα μοντέλα, φερέλπιδες μάγειρες, γκουρού του στιλ και της μόδας, αηδόνια του πενταγράμμου, λάτρεις της περιπέτειας και επιτήδειοι επαγγελματίες της επί πληρωμή απραξίας.

Αυτοί είναι οι άνθρωποι που στριμώχνονται στις πόρτες και κάνουν κατά χιλιάδες ουρές, μήπως κάποιος απ τους παραγωγούς τους κλείσει το μάτι και τους ανοίξει την είσοδο..Οι προσωπικές μαρτυρίες και η εξομολόγηση σε περίκλειστη γωνία, είναι τα βασικά στοιχεία που πιστοποιούν τις ανάγκες μιας τέτοιας εκπομπής, όποτε η τηλεόραση καταλήγει να είναι η αποθέωση του βιώματος.

Δυστυχώς! Κι αν πρόκειται για ανατομία ψυχής και σώματος έχει καλώς. Αλλά, εδώ μιλάμε για σκουπίδια πρώτης γραμμής, για δήθεν σελέμπριτι…