Η εμπιστοσύνη μιας οικογένειας προς το Εθνικό Σύστημα Υγείας είναι μια πράξη πολιτική.
Όχι γιατί η οικογένεια είναι η οικογένεια Σαμαρά, αλλά γιατί είναι μια οικογένεια που μπορούσε να μην την έχει.
Μπορούσε να παρακάμψει την αναμονή, να διαλέξει ιδιωτική φροντίδα, να ενεργοποιήσει προσωπικά δίκτυα, να ζητήσει μεταφορά σε μονάδα εξωτερικού. Δεν το έκανε. Επέλεξε τον δημόσιο χώρο του τραύματος – τον χώρο που οφείλει να είναι διαθέσιμος για όλους.
Η τραγική απώλεια της Λένας Σαμαρά μάς αφορά γιατί αγγίζει την ίδια την ουσία της δημοκρατίας: την εμπιστοσύνη των πολιτών στους θεσμούς τους.
Εμπιστοσύνη δεν σημαίνει ιδεαλιστική τύφλωση, αλλά στοργική επιμονή ότι το κοινό καλό είναι δυνατό, ότι οι δημόσιοι χώροι μπορούν να είναι χώροι σωτηρίας, ότι η αξιοπρέπεια της θεραπείας δεν είναι προνόμιο.
Η οικογένεια Σαμαρά, με το παράδειγμά της, φέρθηκε σαν να ήταν ο τελευταίος υπερασπιστής ενός κόσμου που καταρρέει: του κόσμου όπου ακόμη έχει νόημα η έννοια «σύστημα υγείας», όπου οι γιατροί είναι παρόντες, και δεν απουσιάζουν από φόρτο ή εξάντληση, όπου ένα περιστατικό, ακόμη και εκτός εφημερίας, αντιμετωπίζεται γιατί ο όρκος του Ιπποκράτη δεν εφημερεύει, αλλά είναι συνεχώς ενεργός.
Η τρυφερότητα δεν είναι ποτέ αφελής. Είναι ένα βλέμμα που επιμένει να βλέπει το άδικο όταν κανονικοποιείται. Ο χαμός της Λένας Σαμαρά δεν είναι απλώς μια πιθανότητα μέσα στις στατιστικές της SUDEP.
Είναι η εξαίρεση που φωνάζει για έναν κανόνα που εκφυλίστηκε. Είναι η ήσυχη απόγνωση των γιατρών που ήθελαν αλλά δεν μπορούσαν, των συγγενών που περίμεναν αλλά δεν σώπασαν, των πολιτών που ακούνε κάθε μέρα για ένα σύστημα που υπάρχει μόνο στα χαρτιά.
Το να εμπιστεύεσαι το ΕΣΥ σήμερα είναι πράξη πίστης. Όπως η πίστη, έτσι και η εμπιστοσύνη δεν έχει πάντα ανταπόδοση.
Το τραύμα της οικογένειας Σαμαρά δεν είναι ιδιωτικό.
Είναι το τραύμα όλων όσοι ήλπισαν ότι το Δημόσιο είναι ακόμη ικανό για στοργή.
Και αυτό το τραύμα πρέπει να γίνει πολιτική απαίτηση: να μην πεθάνει άλλη Λένα, να μην χαθεί άλλη εμπιστοσύνη.
Στην απώλεια αυτή δεν πενθούμε μόνο έναν άνθρωπο.
Πενθούμε κι έναν θεσμό που δεν στάθηκε στο ύψος της αγάπης που του προσφέρθηκε.
Μα ίσως, ακριβώς γι’ αυτό, πρέπει τώρα να ξαναφτιαχτεί: όχι για να επανορθώσει την απουσία, αλλά για να μη γίνει ξανά η απουσία θεσμός.
Σε μια εποχή γενικευμένης δυσπιστίας, η εμπιστοσύνη στο κοινό είναι το τελευταίο που μας μένει. Και το πιο ιερό.
Ας χαρίσει ο Θεός παρηγοριά και γαλήνη στους γονείς και στους οικείους της, στη βαθιά αυτή ώρα του πένθους.
