«Ο χρόνος, σκέφτομαι, ίσως είναι μια αργοπορημένη τιμωρία – για ποιο πανάρχαιο σφάλμα!
Βράδιαζε.
Άνοιξα το παράθυρο κι αφουγκράστηκα μακριά το αιώνιο παράπονο του κόσμου.
Έτσι συνήθως χάνουμε τα πιο ωραία χρόνια μας, από ‘να τίποτα: ένα αύριο που άργησε ή ένα λυκόφως που κράτησε πολύ….»…
Τάσος Λειβαδίτης
Ήταν και τότε το τέλος μιας σχολικής χρονιάς. Το γήπεδο του Βράσκου, εκεί που σήμερα είναι χτισμένο το Δημοτικό Σχολείο Άνω Βιάννου, πλημμύριζε αθώες παιδικές υπάρξεις…
Τα πέριξ του γηπέδου χωράφια, κατακλύζονταν από κατοίκους της Κωμόπολης που, φορώντας τα σκολινά τους, πήγαιναν για να θαυμάσουν τις ασκήσεις σουηδικής γυμναστικής των μαθητών και των μαθητριών του σχολείου… που ίσως ήταν τα παιδιά ή τα εγγόνια τους…
Ήταν μια μέρα χαράς για όλους, αφού αυτή η γιορτή, σηματοδοτούσε το τέλος μιας ακόμη σχολικής χρονιάς…
Βέβαια, την επομένη, για κάποια παιδιά ο ουρανός ήταν βαρύς, γιατί πιθανόν, να μην προβιβάζονταν για την επόμενη τάξη…
Την ημέρα όμως των γυμναστικών επιδείξεων, η χαρά ήταν διάχυτη παντού! Αυτό αποτυπώθηκε και στην παρατιθέμενη φωτογραφία, που βλέπουμε προσωπάκια γελαστά να ποζάρουν μπροστά στον φωτογραφικό φακό του Χρήστου Χουδετσανάκη.
Διακρίνονται μεταξύ των άλλων:
Αγόρια από αριστερά προς τα δεξιά: Στέφανος Ευ. Παπαγιαννάκης, +Μανώλης Χ. Δοριάκης, Αριστόδημος Νεραντζάκης, Πολυχρόνης Λουλάκης, Χριστόφορος Παπαδημητράκης, +Νίκος Ρεστιβάκης, Γιάννης Μ. Ραπτάκης, +Δημήτρης Παπαματθαιάκης (Δάσκαλος), Μανώλης Δ. Σηφάκης, +Στυλιανός Μαγκουφάκης, Μανώλης Γ. Κοτσιφάκης και Χαράλαμπος Στειακάκης.
