«ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΩΑΝΝΙΚΙΟΣ ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ», είναι ο τίτλος του νέου πονήματος του καθηγητή Πανεπιστημίου Κρήτης κ. Ηλία Μετοχιανάκη, μετά της συζύγου αυτού κ. Ελένης Παπαμιτσάκη-Μετοχιανάκη
Αναφέρεται στη ζωή και στη δράση του κοιμηθέντος Ιερομόναχου Ιωαννίκιου Ανδρουλάκη, κατά κόσμον Μιχαήλ Ανδρουλάκη, ιερωμένου και Ηγουμένου αρκετών Μονών της ευρύτερης περιοχής των Αγίων χωμάτων της Βιάννου και Ιεράπετρας και ειδικά Ηγουμένου της Ιεράς Μονής της Παναγίας Ξακουστής στις Μάλες Ιεράπετρας, γενέτειράς του και ετάφη στο κοιμητήριο του Βαχού Βιάννου.
Επειδή ίσως πολλοί θα διερωτηθούν για την προέλευση του ονόματος «ΙΩΑΝΝΙΚΙΟΣ», το οποίο σύμφωνα με το Συναξάρι της ορθοδοξίας, τιμάται η μνήμη του Οσίου Ιωαννικίου του Μεγάλου, την 4η Νοεμβρίου, η ετυμολογία της λέξης αυτής είναι από τα Εβραϊκά και προέρχεται από το όνομα Ιωάννης, του εβραϊκού «Yokhanan» ,το οποίο σημαίνει «Ελεήμων ο Κύριος».
Το όλο πόνημα περιλαμβάνει, με τον επίλογο, ένδεκα ενότητες, μέσα στις οποίες περιγράφονται με λεπτομέρειες οι διάφορες συζητήσεις του ζεύγους με τον Ηγούμενο, ως και μαρτυρίες Αυτού για διάφορα γεγονότα, που του είχαν συμβεί στο παρελθόν με τις διάφορες περιοδείες, την αναστύλωση Μονών, τις δωρεές σε σχολεία, την αφιέρωση εκκλησιαστικών σκευών και εικόνων και πολλών άλλων ποιμαντικών δραστηριοτήτων, αλλά κυρίως η μαρτυρία υπέρ πίστεως και πατρώας Γης.
Στη μνήμη και στη καρδιά των συγγραφέων παραμένουν διαχρονικά οι όλες αυθεντικές συζητήσεις τους και με το παρόν πόνημα τις μεταλαμπαδεύουν στους νεότερους και τις οποίες εμβαθύνοντας ο αναγνώστης διαπιστώνει ότι τούτο επιτυγχάνεται με ταπεινότητα, με προσήλωση στα Άγια, με αυτοπεποίθηση και με το θάρρος της Θείας Ύπαρξης.
Δίνουν τις κατάλληλες πληροφορίες, ώστε να προκαλέσουν το ενδιαφέρον του αναγνώστη και να του δημιουργήσουν την επιθυμία να διαβάσει ολόκληρο το βιβλίο.
Αντλούμε ανεκτίμητες πληροφορίες για τις θρησκευτικές δοξασίες και τα έθιμα των κατοίκων, για το ρόλο της λατρείας του ενάρετου ως συνδετικού κρίκου με το θείο γίγνεσθαι.
Θέλουν να δώσουν στο ευρύ κοινό απτά παραδείγματα πως, πράγματι ισχύει ότι: Η πίστη σώζει με τα διάφορα πραγματικά ανθρώπινα γεγονότα- θαύματα.
Όταν ακούγεται από το στόμα ασθενούς: «Από θαύμα απόκτησα τις δυνάμεις μου, στάθηκα στα πόδια μου και γεμάτος πίστη αναφώνησα: Η πίστη και η χάρις του Θεού με έσωσαν»!!!
Επίσης επισημαίνουν την αξία της αδιάλειπτης και ενδόμυχης προσευχής. Γιατί όπως επισημαίνει και ο Άγιος Παΐσιος: «Η προσευχή είναι το οξυγόνο της ψυχής, είναι ανάγκη της ψυχής. Και μπορεί κάποιος να μην είναι θρήσκος, όχι άθεος , αλλά κάθε φορά που λέει μια προσευχή, ίσως νιώθει μέσα του, την ύπαρξη του Θεού».
Ακόμη με το εν λόγω πόνημα διδάσκουν κάθε ηλικία ότι η αρετή της ευσέβειας θα πρέπει να κοσμεί την ψυχή του ανθρώπου και υπενθυμίζουν ότι η ευσέβεια αποτελεί ύψιστο σεβασμό προς τα θεία, γιατί η άριστη από τις αρετές είναι η ευσέβεια.
Επιπλέον διαδηλώνουν ότι, όταν ο άνθρωπος έχει ως κατάρτι την πίστη στον Θεό, ως πανιά την αδιάλειπτη προσευχή, την ευσέβεια, την αγάπη στον συνάνθρωπο έχει ως συνεπιβάτη στο πλοίο της ζωής τους Αγίους και Κυβερνήτη το Χριστό.
Μετ’ επιτάσεως τονίζουν τις αρετές της υπομονής, της ευγνωμοσύνης της αφοσίωσης, της συγνώμης, της φιλίας, της αυτογνωσίας και της αισιοδοξίας.
Ωστόσο, μια πολύχρωμη βεντάλια εμπειριών ξεπετάγεται από την ψυχική διάθεση των δύο αξιόλογων εκπαιδευτικών-συγγραφέων, οι οποίες υπογραμμίζουν τη διάθεσή τους να δηλώσουν όχι μόνον κατά την αυτοπρόσωπη χρονική συνάντησή τους με τον Π. Ιωαννίκιο, αλλά και κατά την χρονική διάρκεια της γραφής του πονήματός τους ειλικρινή συναισθήματα, όπως χαρά, πόνος, λύπη, αγάπη, λαχτάρα, στοργή, υπερηφάνεια, ανακούφιση, συμπόνια, φροντίδα και τέρψη της ψυχής.
Η όλη περιγραφή της ζωής και του όλου ανθρώπινου πολυποίκιλου πνευματικού και θείου έργου του Ιερομόναχου Ιωαννίκιου Ανδρουλάκη, από το ζεύγος Ηλία Μετοχιανάκη και Ελένης Παπαμιτσάκη-Μετοχιανάκη, όσον αφορά τα διάφορα αληθή περιγραφόμενα γεγονότα, περικλείει τέτοια πλουσιότητα λέξεων της γλώσσας μας, ως άριστοι εκπαιδευτικοί, ώστε η αξία του μικρού σε μέγεθος αυτού πονήματος, αλλά μεγάλου σε γλωσσικό εμπλουτισμό να το καθιστούν ανάγνωσμα υψηλής θρησκευτικής μορφής, εμπειρίας, θύμησης, απόλαυσης και αναγνωστικής χαρμοσύνης.
