Εσήκωσα τα δε μπορώ, κι αρνήθηκα τα θέλω, τη σωτηρία αναζητώ στη σκέπη των Αγγέλων!

Στὶς 17 Σεπτεμβρίου τοῦ ἔτους 2025, ἀνήμερα τῆς μεγάλης Ἑορτῆς τῆς Ἐκκλησίας μας, Σοφίας, Πίστεως, Ἀγάπης καὶ Ἐλπίδας, στὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας μας, ὁ Οὐρανὸς γιὰ λίγο κοίταξε πρὸς τὴ γῆ, σταμάτησε γιὰ λίγο ὁ χρόνος καὶ ἐπικράτησε ἐκείνη ἡ εὔλαλη σιωπή, καθὼς ἡ εὐλογημένη ψυχὴ τοῦ Ἁγιορείτη Γέροντα καὶ λόγιου πατέρα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, Βασίλειου Γοντικάκη, φτερούγιζε πρὸς τὴν χαρὰ τοῦ Κυρίου της! Ὁ λογιότατος καὶ τίμιος Προηγούμενος τῆς Μονῆς Ἰβήρων, ὑπῆρξε μία ἐμβληματικὴ φυσιογνωμία τῆς μοναχικῆς πολιτείας καὶ τοῦ Ἁγίου Ὅρους. Ο κρητικῆς καταγωγῆς Γέροντας, ἀπὸ τὸ Κεφαλοβρύσι της Βιάννου, ὑπῆρξε πνευματικὸς πατέρας γιὰ ἑκατοντάδες ἀνθρώπους, ἄφησε πίσω του μία βαριὰ πνευματικὴ παρακαταθήκη, ποὺ ἤδη καταγράφεται ὡς πολύτιμη γιὰ ὁλόκληρη τὴν Ὀρθοδοξία. Ὑπῆρξε ὅμως Ἀνάστημα καὶ πνευματικὸ καύχημα τῆς Κρήτης, εἶχα δὲ τὴν ἰδιαίτερη εὐλογία νὰ εἶμαι ἐξ αἵματος συγγενής του καθὼς διατελοῦσε θεῖος μου ἀπὸ τὴν μητρικὴ γραμμὴ τῆς οἰκογένειάς μου. Ἡ οἰκογενειακή μας αὐτὴ σύνδεση σημάδεψε τὴν πορεία μου ἀπὸ τὰ παιδικά μου χρόνια κυρίως ὅμως καὶ κατὰ τὴν εἴσοδο μοῦ στὴν Ἱεροσύνη, μὲ τὸν ἴδιο ἀνεξίτηλο τρόπο, ποὺ ἐνέγραψε στὴν καρδιά μου ὁ μακαριστὸς Γέροντας Ἰωαννίκιος, τὴν ἀγάπη γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν ἁγία Ἐκκλησία Του.

Ἔτσι, ἡ γνωριμία μου ἀπὸ τὰ παιδικά μου χρόνια μὲ τὸν Γέροντα Βασίλειο, ἡ πνευματική του καθοδήγηση κατὰ τὰ ἐφηβικά μου χρόνια ἀλλὰ καὶ ἡ μετέπειτα πνευματική του πυξίδα, ἦταν πάντα γιὰ μένα σταθερὰ ρυθμισμένη νὰ δείχνει στὸν Βορρᾶ [στὸ Ἅγιο Ὅρος] κυρίως ὅμως ἀποκλειστικὰ πρὸς τὰ πάνω, στὸν Οὐρανό, μὲ τὴν μοναδική του μέριμνα νὰ σφυρηλατεῖ τὸν δύσκολο πνευματικὸ δρόμο ποὺ εἶχα νὰ διανύσω εἴτε ὡς διάκονος ἀργότερα δὲ καὶ πλέον ὡς Ἱερέας, τὸν ὁποῖο ἐπεσήμανε ἐξ ἀρχῆς.

Ἐκεῖνος, στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἰβήρων τοῦ Ἁγίου Ὅρους, ἐκεῖ ὅπου διακόνησε μὲ συνέπεια καὶ ταπείνωση ἐπὶ πολλὰ ἔτη, μὲ τὸ παράδειγμά του νὰ σημαδεύει μιὰ ὁλόκληρη ἐποχή, ἐγὼ ἐδῶ στὴν Κρήτη, νὰ διακονῶ ταπεινὰ καὶ μὲ ὅλες μου τὶς δυνάμεις τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ στὸ χωριὸ τῆς καταγωγῆς μου, πάντοτε μὲ τὶς ἐπισημάνσεις, τὶς ὁδηγίες, τὶς συμβουλὲς καὶ τὶς πνευματικές του παραινέσεις. Ο πατὴρ Βασίλειος δὲν ὑπῆρξε ἁπλῶς ἕνας μοναχὸς τοῦ Ἄθω. Ὑπῆρξε λόγιος, συγγραφέας, ἐμπνευστὴς καὶ καθοδηγητής. Μὲ τὰ συγγράμματά του, τὶς ὁμιλίες καὶ τὶς παρεμβάσεις του, προσέφερε φωτισμὸ σὲ θέματα πνευματικῆς ζωῆς, ἀλλὰ καὶ οὐσιαστικὴ μαρτυρία γιὰ τὸ πῶς ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ βρεῖ τὸν δρόμο τοῦ Χριστοῦ. Ὡς Προηγούμενος τῆς Μονῆς Ἰβήρων, ἔδωσε ἔμφαση στὴν πνευματικὴ ἀνανέωση καὶ στὴ ζωντανὴ ἐμπειρία τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐνῷ ὑπῆρξε γέφυρα ἐπικοινωνίας ἀνάμεσα στὴν παράδοση τοῦ Ἁγίου Ὅρους καὶ τὸν κόσμο. Γιὰ ἐμᾶς τοὺς συγγενεῖς του ἀλλὰ καὶ σὲ μένα προσωπικὰ ἦταν ταυτόχρονα ὁ αὐστηρὸς μὲ τὸ δόγμα καὶ στοργικὸς μὲ τὴν καρδιὰ πνευματικὸς πατέρας.

Ἡ κοίμησή του γέροντα Βασίλειου Γοντικάκη ἀφήνει ἕνα δυσαναπλήρωτο κενό, ὡστόσο τὸ ἔργο του παραμένει ζωντανὸ καὶ θὰ συνεχίσει νὰ καθοδηγεῖ γενιὲς πιστῶν. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, τὸ Ἅγιον Ὅρος καὶ ἡ παγκόσμια Ὀρθοδοξία ἀποχαιρετοῦν ἕναν πνευματικὸ πατέρα, τοῦ ὁποίου ἡ ζωὴ καὶ τὰ ἔργα θὰ μνημονεύονται ὡς παρακαταθήκη πίστεως, ταπεινώσεως καὶ ἀληθινῆς ἀγάπης.

Ἔτσι κι ἐγὼ ἀπὸ τὴν ταπεινή μου διακονία ὡς Ἱερέας, τιμῶντας τὴν μακαρία του ψυχή, τέλεσα τὸ μνημόσυνο γιὰ τὴν ἀνάπαυση του, συμπροσευχόμενος μαζί σας γιὰ τὴν σωτηρία της καὶ τὴν κατάταξή του εὐλογημένου Γέροντα ἐν σκηναῖς δικαίων. Ἐκοιμήθη λοιπόν, ὁ «ἄρχοντας τοῦ Ἁγίου Ὄρους», ὁ σπουδαῖος λόγιος καὶ πνευματικὸς Πατέρας, μία σπάνια προσωπικότητα. Εκοιμήθη ὁ Κρητικός Ἱερομόναχος αὐθεντικῆς βαθειᾶς πίστεως, πλήρους ἀφοσιώσεως στά μοναχικὰ ἰδεώδη, με ἅγια βιοτή καὶ με σπάνια χριστιανικὴ παιδεία.

Μὲ μεγάλη συγκίνηση, μὲ βαθειὰ εὐλάβεια, τιμοῦμε τὸν ἀείμνηστο Γέροντα, πουβαδίζει πλέον στὴν θριαμβεύουσα ἐν οὐρανοῖς Ἐκκλησία, ὅπου ἐν μέσῳ τῶν Ἁγίων πρόκειται νὰ βραβευτεῖ ἡ ψυχή του, διότι κατὰ τὸ Ἀποστολικόν, εὐλογημένε μου Γέροντα, «Σύ τον δρόμον τετέλεκάς, την πίστιν τετήρηκάς, λοιπὸν ἀπόκειταί Σοὶ ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος».

Ἄς εἶναι Αἰωνία ἡ μνήμη σου.