Στην Αρχαία Ελλάδα καθώς μεγαλύτερη σημασία είχε η αρχή κάθε μήνα, η λεγόμενη Νουμηνία, η πρωτοχρονιά δεν γιορταζόταν, τουλάχιστον όπως την γιορτάζουμε σήμερα. Στην αρχαία Ελλάδα το έτος αποτελούνταν από δώδεκα σεληνιακούς μήνες, οι οποίοι είχαν συνήθως 29 και 30 ημέρες εναλλάξ (κοίλοι και πλήρεις μήνες).
Τα όρια κάθε μήνα σηματοδοτούσε η εμφάνιση δύο νέων φεγγαριών, επομένως η διάρκειά του ήταν περίπου 29 ½ ημέρες. Ωστόσο η καθιέρωση ενός έτους 354 ημερών δημιουργούσε πρόβλημα και, αν δεν λαμβάνονταν μέτρα, συνεχώς θα διογκωνόταν, αφού ένα ηλιακό έτος έχει 365 ημέρες. Πιθανότατα οι Έλληνες χρησιμοποίησαν ημερολογιακό έτος 12 μηνών περίπου τον 8ο αιώνα προ χριστιανικής χρονολόγησης αφού μνεία της ύπαρξής του εντοπίζεται στον Ησίοδο.
Η σχέση ανάμεσα στο ημερολογιακό έτος και στις γιορτές ήταν για τους Έλληνες στενά συνεδεμένη. Αυτό αποδεικνύεται από το ότι τα ονόματα των περισσοτέρων μηνών προέρχονταν από ονομασίες γιορτών που τελούνταν κατά τους μήνες αυτούς.
Τα ονόματα των 12 μηνών του Αττικού έτους
Εκατομβαίων 16 Ιουλίου – 15 Αυγούστου
Μεταγειτνιών 16 Αυγούστου – 15 Σεπτεμβρίου
Βοηοδρομιών 16 Σεπτεμβρίου – 15 Οκτωβρίου
Πυανεψιών 16 Οκτωβρίου – 15 Νοεμβρίου
Μαιμακτηριών 16 Νοεμβρίου – 15 Δεκεμβρίου
Ποσειδεών 16 Δεκεμβρίου – 15 Ιανουαρίου
Γαμηλιών 16 Ιανουαρίου – 15 Φεβρουαρίου
Ανθεστηριών 16 Μαρτίου – 15 Απριλίου
Μουνιχιών 16 Απριλίου – 15 Μάιου
Θαργηλιών 16 Μαΐου – 15 Ιουνίου
Σκιροφοριών 16 Ιουνίου – 15 Ιουλίου
Η πρώτη ημέρα κάθε μήνα ονομαζόταν Νουμηνία. Αργότερα γιορταζόταν κι η πρωτοχρονιά.
Στην αρχαία Ελλάδα ο καινούργιος χρόνος ξεκινούσε κατά την Φθινοπωρινή Ισημερία (21 Σεπτεμβρίου) και ήταν συνδεδεμένος με την κίνηση του ήλιου και όχι της σελήνης όπως στη Μεσοποταμία.
Το πρώτο ηλιακό ημερολόγιο είναι μινωικό όπως αποδεικνύει μινωική σφραγίδα του 2200 προ χριστιανικής χρονολόγησης που βρέθηκε στο Φουρνί Αρχανών. Οι Έλληνες παρακολουθώντας την κίνηση του ήλιου και των αστέρων (Ισημερίες, Ηλιοστάσια) κατήρτισαν τα τελειότερα ημερολόγια. Το ημερολόγιο των Ελλήνων διαδόθηκε με τις κατακτήσεις του Αλέξανδρου σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο.
Ωστόσο η γιορτή της Πρωτοχρονιάς, όπως την γνωρίζουμε σήμερα, έχει τις ρίζες της στην Αρχαία Ρώμη. Τα πρώτα χρόνια οι Ρωμαίοι γιόρταζαν το νέο έτος την 1η Μαρτίου, όταν ο αστερισμός του ταύρου ήταν ορατός. Με την άνοδο του Ιουλίου Καίσαρα στην εξουσία το 46 προ χριστιανικής χρονολόγησης, καθιερώθηκε ως επίσημη γιορτή. Ο Καίσαρας παρατήρησε ότι το παλιό ρωμαϊκό ημερολόγιο δεν ήταν ακριβές και αποφάσισε να δημιουργήσει ένα καινούργιο με βάση την θέση του ήλιου. Τη δημιουργία του ανέλαβε ο Αλεξανδρινός αστρονόμος Σωσιγένης… Αργότερα επί βασιλείας Νουμά Πομπιλίου προστέθηκαν άλλοι δύο μήνες, ο Ιανουάριος και Φεβρουάριος. Ο πρώτος μήνας πήρε την ονομασία του από τον θεό τού ρωμαϊκού πάνθεου, τον Ιανό. Ο Ιανός ήταν ο θεός με τα δύο αντίθετα προσωπεία. Θεωρούνταν ο θεός της καινούργιας αρχής και ήταν ο παλαιότερος Βασιλιάς των Ρωμαίων. Το ένα προσωπείο του κοιτούσε μπροστά και το άλλο πίσω, συμβολίζοντας το μέλλον και το παρελθόν.
Οι Ρωμαίοι γιόρταζαν την αλλαγή του χρόνου με τελετές, όπου αντάλλαζαν δώρα και παράλληλα επιδίδονταν σε ενθουσιώδεις εορτασμούς, που αργότερα οι χριστιανοί ονόμασαν «ακολασίες». Με την επικράτηση του Χριστιανισμού η γιορτή των Ρωμαίων θεωρήθηκε ειδωλολατρική και καταργήθηκε. Την περίοδο του Μεσαίωνα η Πρωτοχρονιά εορταζόταν είτε την ημέρα των Χριστουγέννων (Χριστούγεννα, πρωτούγεννα, πρώτη γιορτή του χρόνου) είτε κατά τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου στις 25 Μαρτίου. Όταν έγινε πάπας ο Γρηγόριος ΙΓ΄, το 1582 επανήλθε ο εορτασμός την πρώτη Ιανουαρίου. Τότε δημιουργήθηκε και το Γρηγοριανό ημερολόγιο το οποίο ισχύει μέχρι σήμερα. Το Γρηγοριανό ημερολόγιο βασίστηκε στο Ιουλιανό, αλλά υπολόγισε ακριβέστερα την μετατόπιση Ισημεριών. Τα επόμενα χρόνια το Γρηγοριανό ημερολόγιο υιοθετήθηκε από τις περισσότερες χώρες. Στην Ελλάδα καθιερώθηκε το 1923… Υπάρχουν άνθρωποι που ακόμη σήμερα εξακολουθούν να τηρούν το Ιουλιανό ημερολόγιο, οι γνωστοί παλαιοημερολογίτες).
