Συγκλονίζει η μαρτυρία του ιατρού Βιοπαθολόγου-Μικροβιολόγου και Προέδρου του Iatrica, Δρ. Γιώργου Βιδάκη, για τον μεγάλο αγώνα που έδωσε απέναντι στην covid.
Ο Γιώργος Βιδάκης, ο οποίος μάλιστα μεγάλωσε στην Άνω Βιάννο, από την οποία έφυγε στην Γ'τάξη του Γυμνασίου (υπήρξε και ποδοσφαιριστής του Πατούχα), παρέμεινε δύο ολόκληρους μήνες στη ΜΕΘ του Βενιζελείου, "δύο μήνες πόνου, μοναξιάς, φόβου, απόγνωσης και αγωνίας χωρίς όρια" όπως λέει ο ίδιος, προσθέτοντας:"Να ζεις και να μη ζεις, να παλεύεις με ένα αόρατο εχθρό που σου τρώει κυριολεκτικά τα σωθικά. Και εκεί που όλα θεωρούνται χαμένα να βρίσκεις τη δύναμη και να λες ΟΧΙ δεν θα τα παρατήσω, ΘΑ ΣΕ ΝΙΚΗΣΩ για όλους αυτούς που με περιμένουν εκεί έξω. Όλα αυτά που σε υποχρεώνει να ζήσεις αυτή η σκληρή νόσος covid19, άλλαξαν όπως λέει την κοσμοθεωρία του, τον τρόπο που βλέπει σήμερα το κόσμο"
Ακολουθεί ένα μικρό ιστορικό της διαδρομής του κ. Βιδάκη στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο με Covid-19, τη μαρτυρία του οποίου μετέφερε η κα Ανθή Αγγελολοπούλου στο nextdeal.gr:
16/01/2021 – 1η ημέρα εισαγωγής
15/03/2021 – 1η ημέρα επιστροφής σπίτι
8/1/2021 ταξίδι στην Κρήτη. 11/01/2021 τα πρώτα συμπτώματα (πυρετός και γενική καχεξία), rapid test θετικό, PCR θετικό.
Στις 17/01/2021 εμφανίστηκε χαμηλή μέτρηση κορεσμού οξυγόνου και έγινε αρχικά εισαγωγή στην κλινική Covid -19 στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο του Ηρακλείου όπου την τρίτη ημέρα νοσηλείας 19/01/2021 λόγω σημαντικής αναπνευστικής επιδείνωσης μεταφέρθηκα στη ΜΕΘ-Covid-19 όπου και 22/01/2021 διασωληνώθηκα έως 28/01/2021.
Στις 10/02/2021 μεταφέρθηκα στην Α Παθολογική Κλινική για αποθεραπεία. Με ένα διάλειμμα 4 ημερών όπου εσπευσμένα λόγω λοίμωξης του αναπνευστικού, πυρετού και αναπνευστικής ανεπάρκειας, μεταφέρθηκα στην ΜΕΘ , απ΄ όπου και επέστρεψα ξανά στην Α Παθολογική έως την 11/03/2021 που πήρα και το εξιτήριο .
Εντατική από Covid-19:
Η απόλυτη μοναξιά . Το έζησα, το πέρασα, το κατέγραψα στο DNA μου, δεν το εύχομαι σε κανέναν, ούτε στον μεγαλύτερο εχθρό μου. Μόνος σου, με τις σκέψεις σου αλλά και το ταβάνι της εντατικής για να μετράς τα τετράγωνα της ψευδοροφής έτσι για να μην σκέφτεσαι και για να περνάει η ώρα. Πότε πότε κάποιοι «σφουγγαράδες» με μοντέρνα σκάφανδρα , που μόνο το ύψος σε προσανατολίζει αν είναι άνδρας ή γυναίκα , και πότε πότε η μιλιά τους, «κ. Βιδάκη να κάνουμε την νοσηλεία σας», σε κάνει να καταλάβεις ότι είναι νοσηλευτές, που απλά ήρθαν για να φύγουν σύντομα. Φοβούνται αφάνταστα μέχρι και τον αέρα που αναπνέουν μέσα στον χώρο της εντατικής και έχουν απόλυτο δίκιο. Λίγες οι γνώσεις, μικρή η εμπειρία, τεράστιος ο φόβος και η μοναξιά. Δεν ξέρεις αν είναι μέρα ή νύχτα, πρωί ή βράδυ, πόσες μέρες πέρασαν και για λόγους ασφαλείας σε έχουν δεμένο χέρια, πόδια στο κρεβάτι. Εύχεσαι να σε διασωληνώσουν για να μην αισθάνεσαι τίποτα και να μην καταλαβαίνεις τι συμβαίνει.
Όχι ότι ήταν η λύση, αλλά αν δεν παραδοθείς στην μοίρα σου , δεν αντέχεται η εντατική του Covid-19. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα στην κυριολεξία. Δεν σου κάνει καλό να σκέφτεσαι στο κρεβάτι της εντατικής γιατί οι σκέψεις είναι πάντα μαύρες. Καλύτερα να κοιμάσαι ή ακόμα και να σε κοιμίζουν, να ονειρεύεσαι γιατί τις περισσότερες φορές τα όνειρα είναι έγχρωμα. Πέρασε όμως η παρένθεση αυτή, ελπίζω ανεπιστρεπτί, αφήνοντας και ανοίγοντας όμως πόρτες και παράθυρα σε πολλούς απρόσκλητους μικροβιακούς επισκέπτες. Αν η εντατική ήταν το «δύσκολο» , η μετά περίοδος που ακολουθεί είναι αυτή που σε κάνει να ξεχάσεις γρήγορα την «δύσκολη περίοδο » που μόλις είχες περάσει. Είχε περάσει ήδη ένας μήνας σχεδόν στον αγώνα με τον Covid. Η πάλη ήταν άνιση αλλά ευτυχώς την κέρδισα. Πήρα στα χέρια μου την «πράσινη κάρτα» μοριακό PCR ΑΡΝΗΤΙΚΟ. Βγήκα από την πτέρυγα του Covid που όλοι νοσηλευτές και γιατροί ήταν καλυμμένοι με τις ολόσωμες πλαστικές πρασινίζουσες στολές, με ποδονάρια , διπλές μάσκες και διπλά γάντια, σκούφους , προστατευτικά γυαλιά και προστατευτικά προσώπου (αξεσουάρ γνωστά και σ΄ εμένα μια και τα χρησιμοποιούσα εγώ ο ίδιος για 10 περίπου μήνες στις πολλές λείψεις που είχα κάνει σαν γιατρός πρώτης γραμμής , σε υποψήφιους ασθενείς), και πέρασα στην 1η Παθολογική κλινική, με τους νοσηλευτές και το ιατρικό προσωπικό με πρόσθετο αξεσουάρ μόνο την μάσκα. Ρουφούσα αχόρταγα εικόνες, ομιλίες, τα πάντα. Χόρτασα να βλέπω μάτια που σου γέλαγαν και μίλαγαν συνεχώς προσπαθώντας χωρίς υποκρισία να σου περάσουν αισιοδοξία και ελπίδα.
Όλοι τους να προσπαθούν ακατάπαυστα να σε εμψυχώσουν και όλοι τους να σου λένε μια φράση που αργότερα μήνες μετά, καταλαβαίνεις την σημασία και την αξία της: Τώρα μόνο, πείσμα, θέληση, κουράγια, και πάνω απ΄ όλα χρόνο θέλεις γιατρέ, βγήκες νικητής αλλά θέλεις πολύ χρόνο ακόμα για να επιστρέψεις στην κανονικότητα που ήσουν . Αρχίζεις να βλέπεις τους δικούς σου ανθρώπους να αξιοποιείς την τεχνολογία του κινητού τηλεφώνου όπως την βιντεοκλήση από ένα κινητό που ο γιός μου το κρατούσε, μια και το βάρος του ήταν ασήκωτο στην κατάσταση που βρισκόμουν. Να περιμένεις να περάσει η ώρα να βραδιάσει για να συνδεθείς σε «τηλεδιάσκεψη» με τους στενά δικούς σου ανθρώπους, την οικογένειά σου. Να δίνεις και να παίρνεις δύναμη για να παλέψεις με τα απόνερα του Covid-19. Πραγματικό Τσουνάμι έρχεται μετά, όχι ένα μικρό κύμα που απλά σε ξαναβρέχει. Επαναλαμβανόμενα κύματα ικανά να σε πάρουν και να σε αφανίσουν. Αισθάνεσαι και είσαι, κουρασμένος, εξαντλημένος, πληγωμένος , αδύνατος και αδύναμος να τα βγάλεις πέρα με ότι σε βρίσκει αμέσως μετά.
Όσο περισσότερο έμεινες στην εντατική όσο περισσότερο χρόνο διασωληνώθηκες, όσα περισσότερα υποκείμενα νοσήματα είχες, μα πάνω απ’όλα πόσες πολλές η λίγες ψυχικές δυνάμεις έχεις μέσα σου, τόσο πιο βαριά ή ελαφριά θα περάσεις την περίοδο μόλις αποχαιρετάς τους θαλάμους Covid.
Αισθανόμουν αδύναμος αλλά απέφευγα να ρωτήσω πόσα κιλά έχασα όλες αυτές τις ημέρες της υποχρεωτικής αφαγίας, δεν ζήτησα αν και το σκέφτηκα πολλές φορές, καθρέπτη αποφεύγοντας έτσι να με αντικρίσω. Έβλεπα τα χέρια μου και τα πόδια μου και στο μυαλό ερχόταν κάποιες φωτογραφίες από τα σκελετωμένα άτομα στο Νταχάου.
Έχασα 33 κιλά σε 40-45 ημέρες. Βαριάς μορφής μυασθένεια το πρώτο «κύμα» από το Τσουνάμι που ακολούθησε του σεισμού Covid-19 που δέχτηκα, λες και ήμουν το επίκεντρο όλης της σεισμικής δόνησης. Της μυασθένειας ακολούθησε αφωνία. Ναι έχασα την φωνή μου από την εξασθένηση. Ακολούθησε πρόβλημα όρασης και αυτό λόγω αδυναμίας λειτουργίας των βλεφάρων. Έχασα τα περισσότερα από τα λίγα μαλλιά που διέθετα.
Άρχισε να έρχεται ο φυσικοθεραπευτής, ο Βασίλης Άτσαλής, για τις πρώτες υποτυπώδεις ασκήσεις. Είναι ένας ευχάριστος και χαρισματικός άνθρωπος που σύντομα δεθήκαμε και με βοήθησε αφάνταστα στην συνέχεια, για να κατανοήσω την κατάστασή μου αλλά και το μέγεθος της προσπάθειας που θα έπρεπε να καταβάλω τους επόμενους μήνες. Από την πρώτη μέρα που αποχωρίστηκα την εντατική συνειδητοποίησα ότι πάνω μου είχα ένα «αποτύπωμα», ένα «αναμνηστικό» των ημερών εκείνων που ακόμα και σήμερα το κουβαλάω σε μικρότερη έκταση, στην θέση του κόκκυγα και δεν είναι άλλο από μια μεγάλη πληγή ή «έλκος κατάκλισης». Συνεχής πόνος, απαγόρευση της θέσης ανάσκελα, συνεχείς επώδυνες αλλαγές, καθαρίσματα από χειρούργο και ύπνος μόνο μπρούμυτα. Να σου συμβαίνουν όλα αυτά και εσύ να προσπαθείς να γελάς είναι σαν να τα έχεις νικήσει πριν φύγουν μόνα τους τα προβλήματα. Βιαζόμουνα να τα διώξω εγώ και όχι να περιμένω να φύγουν αυτά. Άρχισα να σκέφτομαι το αύριο, το προσωπικό, το οικογενειακό, το επαγγελματικό. Άρχισα να δημιουργώ εικόνες, να παράγω σχέδια, να οργανώνω το αύριο , άρα σιγά σιγά το παρόν, το δύσκολο παρόν, αν και το ζούσα καθημερινά, το νικούσα και θεωρούσα δεδομένο μόνο το αύριο. Και ήμουν τυχερός, πολύ τυχερός γιατί είχα δίπλα μου γιό και «νύφη», αστείρευτες πηγές βοήθειας και αισιοδοξίας, ομφάλιος λώρος του χθες με το αύριο. Οι δικοί σου άνθρωποι, σου ξυπνάνε τα θέλω σου, τις αντοχές σου, τις ατέλειωτες δυνάμεις σου που ούτε εσύ ο ίδιος δεν τις γνωρίζεις και έτσι αντέχεις ότι και αν έρθει. Εκεί βλέπεις και σκέφτεσαι «τεράστιους», όσους αγαπάς και σ΄ αγαπάνε και «μυρμήγκια» όσους σε πόνεσαν και σε μισούν. Εκεί τραβάς πλέον με ανεξίτηλο μελάνι κόκκινες γραμμές από τους τοξικούς και τους «λίγους» και πιάνεσαι χέρι-χέρι με όσους εσύ μόνο θέλεις. Μεγαλώνει η αγκαλιά σου για να χωρέσουν όλοι όσοι σε αγκάλιασαν, νοιάστηκαν, έκλαψαν, και με κάθε τρόπο σε βοήθησαν να νικήσεις ένα αόρατο εχθρό, που ακόμα και σήμερα αμφισβητούν πεισματικά την ύπαρξή του κάποιοι παραπλανημένοι συμπολίτες μας που απλά αρνούνται να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα. Θέλεις να μιλήσεις με όλους, να τους φωνάξεις ότι «είμαι εδώ» να τους αγκαλιάσεις όλους σφικτά και να τους πεις ένα ΜΕΓΑΛΟ ευχαριστώ και ότι τους αγαπάς όλους.
Η δεύτερη παραμονή μου στην 1η Παθολογική κλινική ήταν δυνατή και γεμάτη από έντονα συναισθήματα και ένα ιατρικό και παραϊατρικό team, ομάδα υπό την αιγίδα του Δ/ντή κ. Ν. Παπανικολάου ολοκληρωμένου Ανθρώπου και Γιατρού , που εύχομαι να συναντούν όλοι οι νοσηλευόμενοι σε όλα τα ταλαιπωρημένα δημόσια νοσοκομεία .
Μετά από δυο ολόκληρους μήνες μέσα 15/03/2021 παίρνω το πολυπόθητο εξιτήριο. Με ειδικό όχημα, μηχανισμό παραγωγής οξυγόνου και στο σπίτι , αλλά και φορητές φιάλες οξυγόνου, ειδικό κρεβάτι ρυθμιζόμενο, καροτσάκι μεταφοράς….. αλλά στο ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ. Το πρώτο κύμα των δικών μου ανθρώπων αρχίζει να καταφθάνει.
Από Αθήνα ήρθε την πρώτη ημέρα εξόδου μου από το νοσοκομείο, η σύζυγος αναλαμβάνοντας τον ρόλο της κεντρικής συντονίστριας της αποκατάστασης, κουβαλώντας στις αποσκευές της, αμέτρητα χαιρετίσματα και ευχές από περισσότερους απ΄ όσους φανταζόμουνα φίλους. Τα υπόλοιπα δύο παιδιά μου, τα κορίτσια μου, ήρθαν αργότερα μια και είχαν αναλάβει φουλ δουλειά στο Διαγνωστικό Ιατρείο μας, διαλύοντας με την μία όλες τις αμφιβολίες και τους φόβους μου. Όλα όσα ακολουθούν μετά την έξοδο, είναι το τελείως αντίθετο της βαριάς μοναξιάς που επικρατούσε κατά την διάρκεια της νοσηλείας. Τα πολλά τηλέφωνα, τα αμέτρητα μηνύματα και κάθε λογής ευχές συμπαράστασης από φίλους, γνωστούς, συνεργάτες, σε πλημμυρίζουν από αγάπη και αισιοδοξία.
Το στάδιο λοιπόν της αποκατάστασης ξεκίνησε. Φυσικοθεραπείες καθημερινά, φαγητό αρκετό για να αναπληρώσω τα χαμένα κιλά και να δημιουργήσω ξανά μυϊκό ιστό όχι τόσο για λόγους αισθητικής , αλλά για να μπορέσω να ορθοστατήσω. Ναι, για να μπορέσω να σταθώ όρθιος σωματικά και όχι ψυχολογικά. Πέρασαν 10 ημέρες περίπου για να το κατορθώσω και 20-25 για να μπορέσω να κάνω το πρώτο βήμα στράτα – στράτα, υποβασταζόμενος από την μια μεριά από τον φυσικοθεραπευτή και από την άλλη τον γιό. Έβλεπα βιντεοσκοπημένα τα πρώτα μου αυτοκινούμενα βήματα, το πρώτο μου περπάτημα και γέλαγα. Περπάτημα πιγκουίνου αλλά και βάρκας με 4-5 μποφόρ θάλασσα. Και όλα αυτά με μεγάλη προσοχή γιατί η παρατεταμένη χρήση κορτιζόνης ( μεγάλες ποσότητες καθημερινά ) με έκαναν πολύ «γλυκό» . Ναι καλά καταλάβατε. Μου προκάλεσε σακχαρώδη διαβήτη, αλλά και την εμφάνιση ραγάδων που με ταλαιπώρησαν για ένα μήνα.
Αυτό το θαυματουργό φάρμακο η κορτιζόνη μου προκάλεσε ακόμα και οστεοπόρωση, αποτέλεσμα της οποίας είναι 4 κατάγματα σε σπονδύλους που μου σταμάτησαν αυτόματα τις φυσικοθεραπείες. Σχετική ακινησία ξανά, απέκτησα «κηδεμόνα» για κάθε μου βήμα και μετά τις επαναλαμβανόμενες ακτινογραφίες, αξονικές και μαγνητικές πήρα την διαβεβαίωση των ιδικών ότι χρειάζομαι από σήμερα 14/06/2021 περίπου ένα μήνα και κάτι , για την αποκατάσταση της ζημιάς στην σπονδυλική στήλη.
Η πλήρης αποκατάσταση υπολογίζεται τέλος Οκτωβρίου με Νοέμβριο 2021. Όπως καταλαβαίνετε έχω δρόμο ακόμα να διανύσω για να βγω από το τούνελ Covid-19. Τα συναισθήματα πολλά και ανάμικτα μα και ένας μπούσουλας πλέον για την συνέχεια και την ποιότητα της ζωής μου. Θέλει πολύ προσοχή όλη την ερχόμενη περίοδο.
Τελειώνοντας αυτή την αφήγηση-περιγραφή, θα ήταν μέγα λάθος μου αν δεν ευχαριστούσα όλο το προσωπικό του Βενιζελείου Νοσοκομείου Ηρακλείου για την υπεράνθρωπη προσπάθεια που κατέβαλαν και καταβάλουν συνεχώς, για να αντισταθμίσουν τις τεράστιες χρόνιες ελλείψεις και αδυναμίες του συστήματος υγείας της χώρας μας, αλλά και να αναφέρω ξεχωριστά και ιδιαίτερα όλους εκείνους τους εργαζόμενους που με υπέρβαση αλλά και πολύ αγάπη, χάραξαν το όνομά τους στο μυαλό και την σκέψη μου.
Για τις ευχαριστίες μου σε φίλους, συγγενείς, συνεργάτες, που μου συμπαραστάθηκαν με πολύ αγάπη σε όλη αυτή την δοκιμασία που πέρασα, θα χρειαζόταν πολλές σελίδες, αλλά θα βρίσκω συνεχώς άλλους οικείους και ανθρώπινους τρόπους εκδήλωσης του ευχαριστώ αλλά της αγάπης μου σε όλους τους.
Στην κορυφή του ιατρικού και παραϊατρικού καταλόγου των ευχαριστιών μου βρίσκεται ο Δ/τής της 1ης Παθολογικής κλινικής κ. Ν. Παπανικολάου τον οποίο και ευχαριστώ ξεχωριστά και ιδιαίτερα . Μαζί του βέβαια και όλη την ομάδα γιατρών – νοσηλευτών αλλά και βοηθητικού προσωπικού της 1ης Παθολογικής κλινικής. Επίσης ένα ξεχωριστώ ευχαριστώ οφείλω και στον κ. Κιούλπαλη Α. Δ/ντή της ΜΕΘ όπως και σε όλη την ομάδα του.
