1978 - 2024. Πατρίδα μας πάντα η παιδική μας ηλικία. Τότε που σκοντάφταμε για να σηκωθούμε ξανά. Που κάναμε την επανάστασή μας έτσι, χωρίς αιτία. Τότε που ο χρόνος δεν είχε όρια και οι μέρες ήταν συνώνυμες της ξενοιασιάς. Πατρίδα μας λοιπόν τα εφηβικά μας όνειρα. Μπολιασμένα με τα πρώτα αγχωμένα τσιγάρα, με το ανακάτεμα στο στομάχι κι ας μην ήξερες αν είναι από το ποτό ή από την κάψα της καρδιάς σου. Κι οι έρωτες, ομολογημένοι ή και ανομολόγητοι, να δυναμώνουν την ψυχή για όλα τα δυνατά που έρχονταν. Μεγαλώσαμε. Μα η πατρίδα είναι εκεί. Παιδική ή εφηβική προκαλεί, επιμένει, κλείνει το μάτι και ελευθερώνει θύμησες. Έρχεται να συναντήσει τα άσπρα μαλλιά, τις ρυτίδες στα μάτια και στο στόμα, σημάδι πως γελάμε πολύ, πως κλαίμε πολύ. Πώς ζούμε. Κι ας μετράμε «ολοζώντανες» απουσίες.
