Χαρίλαος Ζερβουδάκης: Απ’ τα 16 του κουβέντα με το Χάρο…
27/03/2023
Του Μανώλη Σπανάκη
Ο Χαρίλαος Ζερβουδάκης ήταν, τυχερός περίπου σαν τον Αντώνη Μαυρόπουλο, ο οποίος από σύμπτωση έχασε το αεροπλάνο, αυτό που έστειλε στον άλλο κόσμο 170 τόσους ανθρώπους. Ο Χαρίλαος, θα μπορούσε να είναι 462ος από τους εκτελεσθέντες των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής, το μαύρο εκείνο Σεπτέμβρη του ’43, τότε που τα χωριά της Βιάννου και της δυτικής Ιεράπετρας βουτήχτηκαν στο πένθος…
Ήταν το πρωί της 14ης Σεπτεμβρίου, ανήμερα της ανυψώσεως του Τιμίου Σταυρού, όταν ο δεκαεξάχρονος τότε Χαρίλαος βρέθηκε μαζί με τους συγχωριανούς του στον Βαχό της Βιάννου, στην άκρη της εκκλησίας, απέναντι στις κάννες των γερμανικών πολυβόλων.
Εκεί έδειξε τη λεβεντιά και την παλικαριά του: Μαζί με άλλους συγχωριανούς του, βρήκαν τη δύναμη να φωνάξουν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους για να τους ακούσουν όσοι χωριανοί τους βρίσκονταν ακόμη ελεύθεροι, στο πάνω χωριό, ώστε να τρέξουν να γλιτώσουν το θάνατο!
Οι φωνές τους όμως σκεπάστηκαν βίαια από τις ριπές των πολυβόλων. Λαβωμένος ο Χαρίλαος Ζερβουδάκης, με σοβαρά τραύματα στο κρανίο και την ωμοπλάτη, έπεσε αιμόφυρτος, αλλά βρήκε τη δύναμη και λεβεντιά, και παρά τους φριχτούς πόνους προσποιήθηκε τον σκοτωμένο. Ας φανταστεί ο καθένας πόση δύναμη ψυχής πρέπει να έχει κάποιος, ώστε να μην βγάλει ούτε «κιχ», έως ότου οι δήμιοί τους απομακρυνθούν. Πολλές φορές μου είχε διηγηθεί την εμπειρία του αυτή, τον τρόπο που ξεγέλασε το θάνατο και τους δήμιούς του.
Κι ύστερα η τραγωδία της αποθεραπείας του, σε χρόνους τόσο δίσεκτους, που θέριζε η πείνα και οι αρρώστιες. Ο Χαρίλαος, βρήκε δυνάμεις να ξορκίσει τα τραύματά του, βρήκε δυνάμεις να σταθεί στα πόδια του και, μαζί με την άξια σύζυγό του, την κ. Χρυσούλα, να δημιουργήσει μια καθ’ όλα άξια οικογένεια. Αγνός αγωνιστής, δεν σταμάτησε ούτε λεπτό, μέχρι το θάνατό του, να φωνάζει και να διεκδικεί για την ειρήνη, και για την καταβολή των γερμανικών αποζημιώσεων.
