Τα έντονα συναισθήματα που προξενεί ο θάνατος ενός προσφιλούς προσώπου, διεγείρουν εκείνο το ευαίσθητο σημείο του εγκεφάλου, σ’ αυτό που φυλάγεται το παρελθόν.
Η απώλεια του Σήφη Αγγελιδάκη, έφερε στο προσκήνιο τα ωραιότερα βιώματα, εκείνα των παιδικών χρόνων.
Ο Σήφης ήταν συμμαθητής μου στις πρώτες τάξεις, στο Γυμνάσιο της Βιάννου. Είχαμε αναπτύξει πολύ στενή φιλική σχέση.
Είχα, έτσι κι αλλιώς, ιδιαίτερες σχέσεις με όλα τα παιδιά που ερχόταν από χωριά όπως η Εθιά, το Ροτάσι, ο Πύργος, ο Χάρακας, το Μεσοχωριό.
Ο Ζαχαρίας Βελεγράκης, ο Γιώργος και ο Γιάννης Κακουδάκης, ο Γιάννης Γαρεφαλάκης, ο Γιάννης Αγγελάκης, ο Νικήτας Μαυρομανωλάκης, είναι μερικοί από τους συμμαθητές που είχα στενές-φιλικές σχέσεις. Σχέσεις που διατηρήθηκαν, παρόλο που έφυγα νωρίς από το Γυμνάσιο της Βιάννου.
Το μεσαιωνικό σκοτάδι που επανήλθε στον τόπο μου, μετά τον εμφύλιο, δεν επέτρεπε παρέκκλιση από «τας υποδείξεις» των οργάνων στήριξης των νικητών.
Το Σήφη τον ξανασυνάντησα σε ανύποπτο χρόνο και τόπο μετά από δεκαπέντε χρόνια. Ήταν ήδη δάσκαλος. Δίδασκε κάπου στην Πελοπόννησο.
Είχα πάρει την πρώτη έξοδο, ως νεοσύλλεκτος φαντάρος, και καθόμουν στην παραλία της Κορίνθου. Κοίταζα βουρκωμένος τη θάλασσα και, σχεδόν σε κατάσταση παραισθήσεων, ονειρευόμουν το πλοίο που θα με απαλλάξει από την Εθνική Ηθική Διαπαιδαγώγηση (ΕΗΔ). Την βλακώδη-αισχρή προπαγάνδα της χούντας, που είχα επί τριάντα μέρες υποστεί. Ξάφνου μια αγγελική φωνή, έτσι ήχησε στ’ αυτιά μου, ρωτάει εάν είμαι ο Γιώργης Κατσαράκης.
Ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να μου συμβεί εκείνη τη στιγμή. Ο Σήφης με είχε αναγνωρίσει! Αγκαλιαστήκαμε και για πολύ ώρα θυμόμασταν τη ζωή μας στη Βιάννο. Δε μιλήσαμε για τίποτε άλλο. Ήμασταν και οι δύο επιφυλακτικοί εκείνους τους δύσκολους καιρούς.
Στην τάξη μας είχαμε και τρία όμορφα κορίτσια από το Ροτάσι και τον Πύργο. Την Ζαμπία και Άννα Αγγελιδάκη, δίδυμες αδελφές, και την Ειρήνη Βελεγράκη.
Θυμάμαι την αγωνία της Ρηνιώς, όταν, όντας επιμελητής, διαμαρτυρήθηκα έντονα, ίσως και άκομψα, στον φιλόλογο κ. Ελευθεράκη, επειδή είχε κρατήσει ολόκληρο το τμήμα μας τιμωρία μέχρι το απόγευμα, διότι μερικοί από εμάς ήταν αδιάβαστοι.
Προσπάθησε το θαυμάσιο πλάσμα, ανεπιτυχώς, να διορθώσει τα λόγια με τα οποία απευθύνθηκα στον καθηγητή μας!!
Αυτό υπήρξε η αρχή του τέλους της διαδρομής μου στο Γυμνάσιο της Βιάννου. Άρχισε η κατηφόρα με οκταήμερη αποβολή!!!
Προσπαθώντας αργότερα να εξηγήσω γιατί οι περισσότερες φιλίες μου ήταν από εκείνα τα μέρη διαπίστωσα πως, εκτός του ότι μας παρείχαν στέγη για τις εξωσχολικές και εξω-οικογενειακές ασχολίες, με είχε εντυπωσιάσει το καραβάνι που πρόβαλε στο δυτικό ορίζοντα του χωριού κάθε φορά μετά τις διακοπές. Ερχόταν όλοι μαζί.
Οδηγοί στη φάλαγγα οι πατεράδες των φίλων μου. Φορτωμένα τα «ζωντανά» με καλούδια, που είχαν ετοιμάσει οι μάνες, για τη διατροφή των πρώτων ημερών δεν παρέλειπαν ποτέ κάτι περίσσιο, για να φιλέψουν τους Βιαννίτες φίλους τους.
Ήταν «κιμπάρηδες» και υψηλού ήθους οι αλλοτινοί μου φίλοι!!!
Οι γονείς έμεναν μια-δυο μέρες για να ξεκουραστούν και να τους δώσουν τις τελευταίες συμβουλές και τις ευχές για την πρόοδο που προσδοκούσαν. Εκείνη που θα εξασφάλιζε στα παιδιά τους μια ευκολότερη από τη δική τους ζωή.
Είχα γνωρίσει τον Αγαθάγγελο, τον πατέρα του Σήφη. Ήταν ότι συμβόλιζε το όνομά του!!! Η προσωποποίηση της καλοσύνης και της πηγαίας ευγένειας. Ήταν εκλεκτός στιχουργός κρητικών μαντινάδων.
Μαντινάδες, μερικές από τις οποίες ο καλλίφωνος Σήφης τραγουδούσε, από τις μεγαφωνικές συσκευές που βρίσκονταν στο γραφείο της κοινότητας, τις εθνικές εορτές.
Όλο το χωριό γνώριζε και συμπαθούσε «το Σηφαλιό». Έτσι τον αποκαλούσαν χαϊδευτικά οι συγχωριανοί μου.
Ο φίλος Δημήτρης Σάββας και ο Περιφερειάρχης κ. Σταύρος Αρναουτάκης έγραψαν και μίλησαν για τον δάσκαλο και τον πολιτικό, στη Νομαρχιακή αυτοδιοίκηση.
Συνεργάστηκα κι εγώ μαζί του, όταν ήταν υπεύθυνος για τη σχολική στέγη από τη θέση του Αντινομάρχη. Προσυπογράφω τις αλήθειες που γράφτηκαν και ειπώθηκαν. Ήταν παραγωγικός, προσηνής και τίμιος.
Αυτές οι αυτονόητες-σπάνιες όμως ιδιότητες θα ακολουθούν τη μνήμη του.
