Μα ένα βράδυ ο κυρ Αντώνης στρώνει να κοιμηθεί
κι όταν ξυπνάμε τον καρτεράμε στην πόρτα να φανεί.
Μα ο κυρ Αντώνης δε θα βγει ποτέ του στην αυλή
αφού για πάντα μες τ’ όνειρό του θέλησε πια να ζει…
Ο Αντώνης Κοντονασάκης, από την Άνω Βιάννο, αναπαύεται στα χανιώτικα χώματα. Εκεί αποκαταστάθηκε επαγγελματικά, εκεί οργάνωσε τη ζωή του και δημιούργησε οικογένεια. «Έφυγε», δυστυχώς νεότατος, αφού τα τελευταία χρόνια αντιμετώπιζε πολλαπλά προβλήματα υγείας.
Μετά την αποφοίτησή του από το Γυμνάσιο Βιάννου και την εκπλήρωση των στρατιωτικών του υποχρεώσεων, εντάχθηκε στο υπαλληλικό προσωπικό του ΟΤΕ. Τη Βιάννο βέβαια δεν την έβγαλε ποτέ από την καρδιά του. Αυτό το γνωρίζουμε καλά, όλοι όσοι συνδεόμασταν μαζί του, κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Οι συνθήκες ή η τύχη το θέλησαν έτσι, να ζήσει μακριά από την γενέτειρά του, δεν την ξέχασε όμως ποτέ. Μιλούσε με πολύ αγάπη και νοσταλγία για τη Βιάννο και τους Βιαννίτες και, παραφράζονταν τον ποιητή, θα ισχυριστούμε πως: «αν η μισή του καρδιά ήταν στα Χανιά, η άλλη μισή στη Βιάννο ήτανε»…
Προς επίρρωση του ισχυρισμού μας, θα παραθέσουμε ένα δικό του ποίημα που είχε δημοσιευτεί σε τοπική εφημερίδα και αναδεικνύει πως το στιχουργικό του ταλέντο, είναι μια συνεχής ανάκληση σε πρόσωπα και εικόνες που σημάδεψαν θετικά την ύπαρξή του. Εντύπωση προκαλεί και ο αυτοσαρκασμός του, καθώς στην κατακλείδα του ποιήματος αυτοσυστήνεται ως «αλέκτωρ ή πετεινάρι» κι αυτό ήταν όντως το παρατσούκλι του.
Αν πάντως η επιτυχία των παιδιών ενός ανθρώπου είναι (και είναι) κριτήριο αξιοσύνης, ο Αντώνης «έφυγε» πλήρως ικανοποιημένος, αφού μαζί με την σύντροφό του, κατάφεραν να μεγαλώσουν δυο παιδιά γεμάτα αξιοσύνη και χάρες. Ας είναι αυτά τα λίγα λόγια ταπεινό μνημόσυνο στη μνήμη του και ας είναι ελαφρύ το χανιώτικο χώμα που τον σκεπάζει.
