Δε σε φοβάμαι ότι κι αν γίνει
τι κι αν το σύμπαν γκρεμιστεί
μες την ψυχή μου θα 'χει μείνει
κάποια αυτόφωτη στιγμή
Όση γκρίνια και να βγάζουμε για το πως έχει γίνει ή πρόκειται να γίνει το ποδόσφαιρο, "μες την ψυχή μας έχουν μείνει κάποιες αυτόφωτες στιγμές" του, όπως (περίπου) λέει και ο Δημήτρης Ζερβουδάκης στο "Άραγε να'μαι κάποιος άλλος".
Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα στο οποίο εδώ και αρκετά χρόνια, όλα τα φώτα είναι στραμμένα σε ό,τι έχει να κάνει με αυτό. Τόσο φως, που μερικές φορές σε τυφλώνει, σε αποβλακώνει και σε οδηγεί όπου θέλουν αυτοί που κινούν τα νήματα στον χώρο. Παρά το εκτυφλωτικό φως των προβολέων, υπάρχουν κάποιες μαγικές στιγμές οι οποίες εκπέμπουν το δικό τους φως. Είναι το ίδιο ακριβώς φως με αυτό που σε φώτιζε στην αλάνα όταν η ομάδα σου κέρδιζε στο τελευταίο σουτ, κι αυτό δεν σβήνεται με τίποτα και ποτέ από την ψυχή σου.
Κυρίως τέτοιες στιγμές, μας χάρισε ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, ο οποίος μας άφησε πριν 1 χρόνο ακριβώς. Αυτόφωτες.
Είναι αστείο, όμως ενώ υπάρχουν δεκάδες ή και εκατοντάδες κατηγορίες στατιστικών, δεν υπάρχει καμία που να μετράει αυτές τις στιγμές. Ο Μαραντόνα δεν έχει βάλει τα περισσότερα γκολ(ούτε καν στη Νάπολι πλέον), δεν είναι ρέκορντμαν συμμετοχών, τίτλων ή οτιδήποτε άλλο ενδιαφέρει το πεινασμένο για επιτυχίες ποδοσφαιροκοινό. Είναι όμως πρώτος στη δημιουργία στιγμών που αποτυπώνονται ανεξίτηλα στις ψυχές όσων αγαπούν τη μπαλίτσα.
Στην ίδια κατηγορία ποδοσφαιριστών που ποίησαν στιγμές, ανήκουν μεταξύ άλλων ο Κρόιφ, ο Γκαρίντσα, ο Ροναλντίνιο, ο Ζιντάν, ο Μέσι. Ο Μαραντόνα όμως -τουλάχιστον κατά τη γνώμη του γράφοντος- είναι πρώτος σ'αυτή την κατηγορία.
Ένα από τα πράγματα που καθιστούν τον Μαραντόνα στη συνείδηση μας ως τον εκπρόσωπο του ποδοσφαίρου που αγαπήσαμε, παρά τις αδυναμίες του, ήταν οι... αδυναμίες του. Κάτι σαν αρχαίος Έλληνας Θεός. Ένας υπεράνθρωπος με ανθρώπινα αδύνατα σημεία. Ανήλθε στην κορυφή και εξέπεσε μην αντέχοντας να διαχειριστεί τον ίδιο του τον εαυτό, αλλά και το πως τον αντιμετώπιζε ο κόσμος.
Άραγε να `μαι κάποιος άλλος
που προσπαθεί να ονειρευτεί
τα γυαλισμένα όνειρα μας
στο δρόμο ανάποδη στροφή, λέει επίσης ο Ζερβουδάκης... και ίσως είμαι άρρωστος, αλλά και αυτός ο στίχος, τα όνειρα χιλιάδων ποδοσφαιρόφιλων (ανάμεσα τους και εγώ) με κάνει να σκέφτομαι.
Δε σε φοβάμαι ότι κι αν γίνει
τι κι αν το σύμπαν γκρεμιστεί
μες την ψυχή μου θα ‘χει μείνει
κάποια αυτόφωτη στιγμή
