Ημέρα θλίψης είναι η σημερινή για τους απανταχού Κατωβιαννίτες(και όχι μόνο), καθώς "έφυγε" στα 91 της χρόνια, η Τιτίκα Μανδαλάκη-Γιαννιτσιώτη.
Ποια ήταν
Η Τιτίκα Μανδαλάκη Γιαννιτσιώτη (1929-2020), γεννήθηκε στην Αθήνα. Ήταν κόρη του ιατρού Μάνου Γ. Μανδαλάκη απ’ την Κάτω Βιάννο και της οδοντιάτρου Λίνας Παπακυριάκου – Μανδαλάκη απ’ το Ναύπλιο.
Με το σύζυγό της Αναστάσιο (Τάσο) Γ. Γιαννιτσιώτη, ιατρό Παθολόγο – Γαστρεντερολόγο, ομ. επικ. Καθηγητή Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών, απόκτησαν δύο παιδιά: την ιατρό δ. Ευθυμία Α. Γιαννιτσιώτη και το Γεώργιο Α. Γιαννιτσιώτη, διδάκτορα του Παντείου Πανεπιστημίου.
Σπούδασε στη Σχολή Σαλβάνου και στο Τοσίτσειο Αθηνών. Γράφτηκε, κατόπιν εισαγωγικών εξετάσεων, το 1947 στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ιατρός με ειδικότητα παθολογίας (1956) και αιματολογίας (1966) αναγορεύτηκε διδάκτορας το 1957 και Υφηγήτρια το 1971 της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Υπήρξε μαθήτρια του αείμνηστου Καθηγητή Αρκάγαθου Γούττα, Πανεπιστημιακή βοηθός και εν συνεχεία Επιμελήτρια στη Β Παθολογική Κλινική του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου υπό τη διεύθυνση του.
Μετά από μετεκπαιδεύσεις σε ειδικά θέματα αιματολογίας στην Ελβετία (Ζυρίχη) και στη Γαλλία (Παρίσι), εργάστηκε ως Επιμελήτρια του Α’ Περιφερειακού Κέντρου Αιμοδοσίας του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου κι από το 1971 διεύθυνε το Β Περιφερειακό Κέντρο Αιμοδοσίας στο Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών.
Αφοσιώθηκε στην ειδικότητα της Αιματολογίας και κυρίως σε δύο βασικούς τομείς: α/ στην Αιμόσταση (διαταραχές της πήξεως του αίματος, αιμορραγικές διαθέσεις, θρομβώσεις) και β/ στην Αιμοδοσία (από επιστημονική, οργανωτική, νομοθετική και κοινωνική πλευρά).
Η ιδιωτική επαγγελματική της δραστηριότητα υπήρξε περιορισμένη διότι ανέκαθεν πίστευε στην προσφορά του ιατρού στο κοινωνικό σύνολο διαμέσου οργανωμένων νοσοκομειακών μονάδων.
Στο Κέντρο Αιμοδοσίας του Λαϊκού Νοσοκομείου αναπτύχθηκε, υπό τη διεύθυνση της, σημαντικό επιστημονικό έργο με διεθνή αναγνώριση στον τομέα κυρίως της Αιμόστασης με την οργάνωση: α/ Ειδικού Τμήματος για την διάγνωση διαταραχών της Αιμόστασης με διεθνή ακτινοβολία και σημαντικότατη προσφορά υπηρεσιών υγείας στο κοινωνικό σύνολο και β/ Κέντρο Αντιμετώπισης Αιμορραγικών Διαθέσεων οξείων και χρόνιων Αιμορροφιλικών Ασθενών (Κέντρο Αναφοράς), που αντιμετώπιζε το 80% των ατόμων με αιμορραγική διάθεση στη χώρα μας.
Απ’ το Κέντρο Αιμορροφιλικών, εκτός της ιατρικής παρακολούθησης, προσφέρθηκε και στην αντιμετώπιση των ψυχοκοινωνικών προβλημάτων των ατόμων με αιμορροφιλία και υποστηρίχτηκαν, μέσω του Συλλόγου «Προστασίας των Ελλήνων Αιμορροφιλικών (Σ.Π.Ε.Α.)» αιτήματα ιατροκοινωνικής φύσης με κοινωνικά επιτεύγματα (πλήρης δωρεάν ιατρική περίθαλψη κ.α.).
Η επιστημονική συμβολή της στην έρευνα των αιμορραγικών διαθέσεων έχει τύχει διεθνούς αναγνώρισης. Προσωπικά συνέβαλε στην αντιμετώπιση των ατόμων με αιμορροφιλία, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Κύπρο.
Στο τομέα της Αιμοδοσίας, υπό τη διεύθυνση της, το Β’ Περιφερειακό Κέντρο Αιμοδοσίας του Λαϊκού Νοσοκομείου: α/ αναπτύχθηκε ως το μεγαλύτερο Κέντρο Αιμοδοσίας στη χώρα καλύπτοντας πάντοτε επί τη βάσει εθελοντικής – μη αμειβόμενης προσφοράς αίματος, τις ανάγκες σε αίμα και παράγωγα αυτού, όχι μόνο του Λαϊκού Νοσοκομείου αλλά και άλλων νοσηλευτικών ιδρυμάτων, β/ συνέβαλε στο συνεχώς εκσυγχρονιζόμενο έλεγχο των μεταδιδόμενων με τη μετάγγιση νοσημάτων σε σημαντική συνεισφορά στη μελέτη και αντιμετώπιση των διαφόρων μορφών ηπατίτιδας και της HIV λοίμωξης (AIDS), γ/ παρείχε πρωτοπόρα για την Ελλάδα, εφαρμογή πλασμαφαίρεσης για τη λήψη αιμοπεταλίων και κυττάρων για θεραπευτική αντιμετώπιση ορισμένων βαρέων νοσημάτων, δ/ εφάρμοσε πρωτοποριακές τεχνικές μοριακής βιολογίας από το 1984-85.
Σημαντική υπήρξε η συμβολή της στη νομοθετική ρύθμιση της Αιμοδοσίας. Ως εκπρόσωπος της Ελλάδας στην Ειδική Επιτροπή της Ευρώπης (1982-1994) καθώς και στην αντίστοιχη της Ευρωπαϊκής Ένωσης για αυτάρκεια αίματος στον ευρωπαϊκό χώρο (1992-1995), καθώς και ως μέλος της Εθνικής Επιτροπής Αιμοδοσίας του Υπουργείου Υγείας και Πρόνοιας, συνέβαλε καθοριστικά στην αναμόρφωση της Εθνικής Νομοθεσίας για την Αιμοδοσία.
Επίσης, συμμετείχε στην αντιμετώπιση του AIDS ως μέλος της Εθνικής Επιτροπής AIDS και εν συνεχεία του Δ.Σ. του Κέντρου Ελέγχου Ειδικών Λοιμώξεων (Κ.Ε.Ε.Λ.). Υπήρξε επίσης μέλος των επιστημονικών επιτροπών του Εθνικού Οργανισμού Φαρμάκων (Ε.Ο.Φ.).
Σ’ όλο αυτό το διάστημα της επιστημονικής της καριέρας υπήρξε ιδρυτικό κι ενεργό μέλος πολλών Ελληνικών και Διεθνών επιστημονικών εταιρειών, οργανώτρια Ελληνικών και Διεθνών επιστημονικών συνεδρίων. Ιδιαίτερα επισημαίνεται το συνεχές και σημαντικό εκπαιδευτικό της έργο απ’ το 1995 σε φοιτητές ιατρικής ειδικευμένους στην αιματολογία ιατρούς, σε Σχολές Επισκεπτριών Αδελφών Νοσοκόμων, στο ειδικευμένο στην Αιμοδοσία ιατρικό, νοσηλευτικό και τεχνολογικό προσωπικό, καθώς και στα μετεκπαιδευτικά μαθήματα των επιστημονικών εταιριών.
Πλούσια είναι η αρθρογράφησή της (το πλήθος των επιστημονικών της εργασιών προσεγγίζει τις χίλιες), με δημοσιεύσεις και ανακοινώσεις σε ελληνικά και ξένα περιοδικά σχετικά με την ειδικότητά της.
Στην ανιδιοτελή εθελοντική προσφορά πιστά βάδισε στα βήματα και στα χνάρια των γονιών της (Μάνου και Λίνας) και κατά την περίοδο και λίγο μετά τη Γερμανική Κατοχή, νεαρό κοριτσόπουλο συγκέντρωνε τότε τις κοπέλες του χωριού της αγαπημένης τους Κάτω Βιάννο και τους μάθαινε πρακτικά πράγματα της ζωής (πλέξιμο, χορούς, τραγούδια, ιστορίες κ.α.), κάνοντας έτσι ένα είδος λαϊκής επιμόρφωσης.
Παντός είδους διακρίσεις (επαίνους, βραβεία, τιμητικές πλακέτες κ.τ.λ.) για το πανθομολογούμενο τεράστιο έργο της στην ειδικότητα της ως παγκοσμίου κύρους αιματολόγος, η ταπεινότητά της δεν επεδίωξε. Επιδίωξε μονάχα με πάθος την ανιδιοτελή – εθελοντική ιατρική προσφορά στο κοινωνικό σύνολο. Άφησε παραδείγματα…
Αν και αποχώρησε απ’ την ενεργό υπηρεσία το 1997, συνέχισε να παρέχει τόσο η ίδια όσο κι ο σύζυγός της Τάσος Γ. Γιαννιτσιώτης, Παθολογογαστρεντερολόγος, ιατρική συμβουλή και βοήθεια σ’ όλους τους συμπατριώτες της απ’ την Κάτω Βιάννο, αλλά και την επαρχία της Βιάννου γενικότερα.
Πληροφορίες: "Ηχώ της Βιάννου" - Αντώνης Μανδαλάκης
