Ήταν 31 Μαρτίου του 2008, μια μέρα σαν σήμερα δηλαδή, όταν ένα από τα πιο φωτεινά και δραστήρια άτομα που έβγαλε η Βιάννος τον προηγούμενο αιώνα, ο Αδάμ Αθουσάκης, "έφευγε" από τη ζωή, μόλις στα 59 του χρόνια.
Ο Αδάμ Αθουσάκης γεννήθηκε στην Άνω Βιάννο το 1949. Ήταν πτυχιούχος του Ιστορικού Αρχαιολογικού τμήματος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και διδάκτορας Νεότερης Ιστορίας του Πανεπιστημίου Πατρών. Υπηρέτησε ως αρχαιολόγος στην Δ΄ Εφορεία Κλασικών Αρχαιοτήτων Ναυπλίου και ως φιλόλογος στη δημόσια Μέση Εκπαίδευση. Η συμβολή του στην ίδρυση των Γ.Α.Κ. – Αρχείων Ν. Κορινθίας, όπου ήταν Προϊστάμενος, θεωρείται καθοριστικής σημασίας. Υπήρξε μέλος πολλών επιστημονικών και κοινωφελών σωματείων, Έφορος του Ιστορικού Λαογραφικού Μουσείου Κορίνθου και επί εικοσιπενταετία μέλος του Δ.Σ. του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Κορινθίων.
Η συνεχής του αγωνία για κατάκτηση και μετάδοση της γνώσης, χαρακτηρίζεται καλοπροαίρετα "εμμονική" από όσους τον γνώριζαν. Το έργο του ακόμη και σήμερα, δικαίως μνημονεύεται στην Κόρινθο, όπου έζησε 35 χρόνια από τη ζωή του.
Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα εστιάζονταν στο χώρο της Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας και ειδικότερα της τοπικής ιστορίας της Κορινθίας και της Αργολίδας. Είχε λάβει μέρος με ανακοινώσεις σε διεθνή, πανελλήνια και τοπικά συνέδρια. Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε επιστημονικά περιοδικά. Αυτοτελές έργο του είναι: Η εκπαίδευση στην Αργολίδα, Κορινθία και Μεγαρίδα κατά την Καποδιστριακή Περίοδο (1828-1832), 2003. Υπήρξε επίσης συνεργάτης του American School of Classical Studies στο πρόγραμμα, Eastern Korinthia Archaeolgical Survey» του Οhio State University.
Τι είχε γράψει η "Ηχώ της Βιάννου"
Όταν πριν 18 χρόνια κυκλοφόρησε το 1ο Φύλλο της «Ηχώ της Βιάννου», ένας από τους αποδέκτες της προσπάθειας αυτής ήταν ο Αδάμης Αθουσάκης. Και λίγες ημέρες μετά το ακουστικό του τηλεφώνου γέμισε τρυφερότητα και ελπίδα. Ναι, ήταν ο Αδάμης, αυτό το τρυφερό και αξιαγάπητο παιδί με την αρχαγγελική κορμοστασιά, το αθώο χαμόγελο και το πλατύ, ανυπόκριτο χαμόγελο. Η κοντράλτα φωνή του δε μιλούσε. Τραγουδούσε. Τραγουδούσε τη Βιάννο, με την ίδια αθωότητα, την ίδια γλύκα, τον ίδιο συναισθηματισμό που κάποτε κάπου εκεί στα 1966 τραγουδούσαμε μαζί σε μια σχολική εκδρομή στο Βραχνό το (συμπτωματικό άραγε;) «Απρίλη μου Ξανθέ και Μάη μυρωδάτε». Στα αυτιά μου ακόμη αντηχούν τα λόγια της παρότρυνσης της επιδοκιμασίας και της αποδοχής για την εκδοτική αυτή προσπάθεια.
Τα λόγια του είχαν τέτοια δύναμη που εγκιβωτίστηκαν στα μύχια της ψυχής μου. Για το ποιος ήταν ο Αδάμης το γνωρίζουμε όλοι και θα μπορούσα να γράφω ώρες για το ταλέντο του να αγαπιέται, για την επιστημονική του οντότητα, για την τρυφεράδα της ψυχής του και το χαμόγελό του που ήταν αέναη πηγή ανυπέρβλητης δύναμης. Τα όσα αναφέρουν οι Επιστημονικοί Φορείς της Κορίνθου μεγεθύνονται αν λάβουμε υπόψη ότι είναι λόγια που αναπόφευκτα είναι απαλλαγμένα από τους δικούς μας συναισθηματισμούς...
Μανώλης Σπανάκης
Φωτογραφίες: Giovanni Papadakis, Ioannis Papadakis
