Ήταν μια τέτοια μέρα το 2007, όταν ένα φορτηγό χτύπησε το μπαλκόνι ενός ιστορικού για τους Βιαννίτες κτιρίου, με αποτέλεσμα αυτό να καταρρεύσει.
Θυμηθείται το ρεπορτάζ του Μανώλη Σπανάκη στην "Ηχώ της Βιάννου", πριν 14 χρόνια:
Καλώς εχόντων για το γεγονός θα έπρεπε να κάνω ρεπορτάζ. Προσπάθησα πολύ αλλά δε μου «καθότανε». Στο ρεπορτάζ αποτυπώνεις αυτό που γίνεται κι όχι αυτό που θα ήθελες να γίνεται. Όταν όμως γκρεμίζεται η ιστορία του τόπου σου, οι μνήμες αφυπνίζονται και η όποια καταγραφή του γεγονότος μεταβάλλεται σε κραυγή διαμαρτυρίας, οπότε το ρεπορτάζ πάει…περίπατο.
Κάθε φορά που ένα βαρύ όχημα διέρχεται την Άνω Βιάννο τρέμει –κυριολεκτικά-η γη. Στο δρόμο αυτό έδωσαν άλλες προδιαγραφές. Κυρίως δρόμο αγοράς και περιπάτου τον φαντάστηκαν οι κατασκευαστές του, κι όχι για να διέρχονται καμιόνια με σαράντα τροχούς. Δυστυχώς μεταπολεμικά (και κυρίως μεταχουντικά, όταν άρχισαν να πληθαίνουν τα αυτοκίνητα) ουδείς σκέφτηκε ότι έπρεπε να γίνει η περιβόητη παράκαμψη. Όχι μόνο γιατί η απόλυτη καταξίωση του νεοέλληνα είναι η ρόδα, αλλά και γιατί –ειδικά- ο Βιαννίτης δεν αντέχει να πίνει το καφεδάκι του και το όχημα να είναι μακριά του. Διαστροφή; Ίσως. Εν πάσει περιπτώσει το βράδυ μιας Πέμπτης του Απρίλη ο οδηγός του βαρέως οχήματος αλλού…κοιτούσε. Το καμιόνι ανέβηκε πάνω στο πεζοδρόμιο και το ψηλό μέρος της τεράστιας καρότσας του, «ξύρισε» το μπαλκόνι του ιστορικού κτηρίου. Το χτύπημα λειτούργησε ως βόμβα, και όπως ήταν επόμενο το νοτιοδυτικό τμήμα του κατέρρευσε! Μαζί του κατέρρευσε ένα από τα ωραιότερα αρχιτεκτονικά οικήματα της Βιάννου με ανεπανάληπτη μαστοριά στο χτήρι του, με απείρου κάλλους σκαλιστά πελέκια, και με ωραιότατες αναλογίες στη δομή του. Εκτός όμως από όλα αυτά, το κτήριο αυτό ήταν για πολλά -πολλά χρόνια το σπίτι του «Ιπποκράτη». Αυτή την πόρτα την καλοφτιαγμένη που παρά την αφόρητη εγκατάλειψη άντεχε προδίνοντας την αρχοντιά της, χτύπησαν εκατοντάδες άρρωστοι επιζητώντας την πανάκριβη και δυσεύρετη γιατρειά σε χρόνια μίζερα και δίσεκτα. Ο λόγος για το ιατρείο του γιατρού Δημητρίου Παπαμαστοράκη, το ιατρείο του λεγόμενου «μικρού» γιατρού και βουλευτή Ιωάννη Παπαμαστοράκη, του γιατρού Γεωργίου Σπανάκη και τελευταία του Μίμη Μιχελογιαννάκη. Τραγική ειρωνεία; Ο δρόμος ήρθε στη Βιάννο το 1936-37 με πρωτοβουλία και ενέργειες του γιατρού Παπαμαστοράκη. Θυμούμαι αυτόν τον πανέμορφο καναπέ που υπήρχε μόλις έμπαινες μέσα αριστερά, εκεί όπου έφαγα ένα ξεγυρισμένο χαστούκι από το θείο το Σπανογιατρό «γιατί δεν ήμουν όσο ήθελε συνεργάσιμος στο να με γιατρέψει». Θυμούμαι το βαρύτιμο γραφείο, τις προθήκες με τα υπέροχα μελιά μπουκάλια με τα φαρμακευτικά σκευάσματα και τα υπό εξέταση μικροβιολογικά υγρά, θυμούμαι την πολύ όμορφη ιατρική καρέκλα όπου εξετάζονταν οι έγκυες. Όταν δε πριν λίγα χρόνια ανέβηκα στον 1ο όροφο βρήκα το περιβόητο «Βιανό» που παρασκευάζονταν στη Βιάννο και είχε έγκριση του ΕΟΦ! Όπως είδα και σε κάποιο γυάλινο δοχείο ένα άριστα διατηρημένο έμβρυο μέσα σε φορμόλη! Ο χρόνος μέσα εκεί είχε σταματήσει και λες και περίμενε ένα ακόμη γιατρό για να συνεχίσει το γιατροπόρεμα.
Δε γνωρίζω τον ακριβή χρόνο της κατασκευής του. Υποθέτω όμως ότι χρονολογούνταν πάνω από ένα αιώνα και σε συνάρτηση με την ιστορικότητά του, θα μπορούσε άνετα να έχει χαρακτηριστεί παραδοσιακό-διατηρητέο. Δυστυχώς τα «εξ αδιανεμήτου» έχουν οδυνηρά ως επί το πλείστον αποτελέσματα και στη συγκεκριμένη περίπτωση οι κληρονόμοι δεν έδειξαν το απαιτούμενο ενδιαφέρον. Εν πάσει περιπτώσει για να προσγειωθούμε στην θλιβερή πραγματικότητα το κτήριο μετά την βάρβαρη επίθεση του φορτηγού ήταν επικίνδυνο και τόσο η αστυνομία όσο και ο δήμος συνεργάστηκαν με τους ιδιοκτήτες και ότι απόμεινε κατεδαφίστηκε. Δεν ξέρω αν τα όσα η κατάρρευση αυτή μου προκάλεσε είναι συναισθηματικές υπερβολές. Εκείνο που έχει πια σημασία είναι ότι ένα όμορφο μνημείο της τοπικής μας ιστορίας έφυγε διαπαντός από τα μάτια μας. Δυστυχώς.
